Το 1976, σε μια φυλακή με το όνομα "Ελευθερία"...
Οι πολιτικοί κρατούμενοι της Ουρουγουάης δεν μπορούν να μιλούν χωρίς
άδεια, να σφυρίζουν, να χαμογελούν, να τραγουδούν, να βαδίζουν γρήγορα ή
να χαιρετούν άλλον κρατούμενο.
Ούτε μπορούν να ζωγραφίζουν ή να λάμβάνουν ζωγραφιές με εγγύους γυναίκες, ζευγάρια, πεταλούδες, αστέρια ή πουλιά.
Ο Ντιντοσκό Πέρες, δάσκαλος,
που βασανίστηκε και φυλακίστηκε επειδή είχε "ιδεολογικές ιδέες", δέχεται
μια Κυριακή επίσκεψη της κόρης του Μιλάι, πέντε ετών.
Την επόμενη Κυριακή, η Μιλάι του φέρνει μια ζωγραφιά με δέντρα. Τα δέντρα δεν απαγορεύονται και η ζωγραφιά περνάει.
Ο Ντιντοσκό την παινεύει για
το έργο της και την ρωτά για τους μικρούς χρωματιστούς κύκλους που
φαίνονται πάνω στα δέντρα, πολλοί μικροί χρωματιστοί κύκλοι ανάμεσα στα
κλαδιά:
- Είναι πορτοκάλια; Τι φρούτα είναι;
Η μικρή τον κάνει να σωπάσει.
- Σσσστ.
Και συνωμοτικά του εξηγεί:
- Χαζούλη, δε βλέπεις ότι είναι μάτια; Τα μάτια των πουλιών που σου έφερα κρυφά.
(Μέρες και Νύχτες αγάπης και πολέμου, 1976).
Την όμορφη αυτή ιστορία έκανε καρτούν ο Εντουάρντο Λουτσάτι, φοιτητής του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Καταλωνίας και απαγγέλει ο ίδιος ο Εντουάρντο Γκαλεάνο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου