Προφήτης Ηλίας 2014, με τη ματιά της Ράνιας Κώτση

Η θέση : Προφήτης Ηλίας, Υμηττός πάνω από τη Γλυφάδα.
 
Η θέαση : ο ήλιος έχει βυθιστεί πίσω από το όρος Αιγάλεω, το ηλιοβασίλεμα ντύνει τον ουρανό και το Σαρωνικό με τα δικά του χρώματα, η Νότια Αθήνα κι ο Πειραιάς βουλιάζουν στου δειλινού τη θλίψη.

Τα συναισθήματα : μια πόλη, μια χώρα, γονατισμένη στα γρανάζια των μνημονίων πασχίζει να περάσει την ατομική και συνάμα συλλογική μοναξιά της μες στη δειλά αναδυόμενη νύχτα, ατενίζοντας μ' ελπίδα εκεί... στου Υμηττού τις κορφές την αναπόφευκτη Ανατολή.
 
Κι εκεί, ψηλά, ανήμερα τ΄ Αηλιά η αισιόδοξη ματιά της Ράνιας αιχμαλωτίζει αγκαλιάζοντας όλα αυτά μες στο φακό της.

Ένα ποίημα για τη Γάζα - το ποίημα του Μανώλη Γλέζου

(Γράφτηκε στις 31 Μαϊου 2010, τότε που οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν στο "ένα πλοίο για τη Γάζα" και σκότωσαν τους ακτιβιστές)
 

ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΣΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

------------------------------------------

του Μανώλη Γλέζου

 Ήταν την ώρα της περισυλλογής
τότες, που όλες οι μνήμες
στριφογυρνούν στις στενάχωρες θύρες του μυαλού
στις ωκεάνιες δίνες της συνείδησης.

Τότες ήρθες να με βρεις
να με ρωτήσεις: γιατί;

Κλαίω. Γιατί ξέρω το αίτιο
και δεν μπορώ να το σταματήσω.
Θρηνώ, μικρό παιδί, για τα χρόνια της ζήσης
που έχασες
για τις χαρές της ζωής που δεν πρόλαβες.

Οδύρομαι για τα ολοκαυτώματα στο Άουσβιτς
στο Ματχάουζεν, στο Μπίρκεναου
για όλα τα εκατομμύρια των εβραίων.

Κι όσο σκέφτομαι και θρηνώ και κλαίω
το αιμάτινο λύθρον
που σφραγίζει όλες τις σελίδες της ιστορίας
τόσο και δεν αντέχω
της γενιάς σου άνθρωποι
να μιμούνται τους δολοφόνους σου.

 

Σχετικά με το ποίημα του Μανώλη Γλέζου

της Μ. Δημητροκάλη

20 Ιουλίου, Σωτήρης Πέτρουλας (1965) Κάρλο Τζουλιάνι (2001), οι δικοί μας νεκροί...

Φυσάει Γένοβα, φυσάει άνεμος αντίστασης…Οι λέξεις, τα συνθήματα, οι καρδιές, σημαίες εξεγέρσεων… «Είμαστε ο στρατός της ανυπακοής, είμαστε νέοι, είμαστε αρχαίοι. Για αιώνες έχουμε διαδηλώσει οπλισμένοι με ιστορία βαμμένη στο κόκκινο…».
Τα συνθήματα στοχεύουν σιδερόφραχτα κάστρα και κατασταλτική φρενίτιδα. Στις αγορές του κόσμου περιπολούν οι βλοσυρές μεραρχίες της καταστολής του μέλλοντος. Οι βροντόσαυροι συσκέπτονται και προ-αποφασίζουν, προγράφουν και πυροβολούν.
Και οι πορείες των εξεγερμένων οδεύουν προς το μέλλον, και ο Κάρλο μπροστά, χωρίς να ξέρει ίσως το «γιατί;».

Κόκκινη σημαία, πράσινη σημαία, μαύρη σημαία; Δεν έχει σημασία. Είναι εκεί, μπροστά μπροστά, κρατώντας κι ανεμίζοντας τη σημαία μας…

Ήμουν εκεί, Κάρλο Τζουλιάνι, όταν το τρεμάμενο χέρι του νεαρού καραμπινιέρου σου φύτεψε δυο τρύπες στο κρανίο. Εκεί, στο μεταίχμιο του χρόνου, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, δεύτερα πριν καταδυθείς τροπαιούχος στο μέγα άπειρο…Στην αιμάσσουσα οθόνη του εγκεφάλου σου πρόλαβες και είδες: Τη μάνα σου, ψηλά απ’ το μπαλκόνι, καθώς κινούσες για την πορεία, να σου φωνάζει ψηλά απ’ το μπαλκόνι με την απλωμένη μπουγάδα: «Κάρλο, να προσέχεις!»…

Τον πατέρα σου να σου μιλά για την κόκκινη επανάσταση και τις απογοητεύσεις που ήρθαν…

Τη θεία σου, Μαρία-Έλενα Αντζελόνι, με το σύντροφό της Τσικουρή να διαμελίζονται από αυτοσχέδια βόμβα μπρος στην Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα - θυσία στο Μινώταυρο του αντιδικτατορικού αγώνα…

Πρόλαβες και είδες τον Μπάτι-γκολ με ένα βολ πλανέ, μέσα σε ιαχές θριάμβου, να χαρίζει το σκουντέτο στην αγαπημένη σου Ρόμα…

Κάπου εκεί είναι ’να δέντρο

αφιερωμένο στις γυναίκες της Παλαιστίνης

γράφει η Τζένη Σιούτη

 

Ήταν τεράστιο, εύρωστο και καταπράσινο κι έστεκε κατά παράδοξο τρόπο πέντε-έξι μέτρα μπροστά και κυριολεκτικά στη μέση από τα υπόλοιπα δέντρα του οικογενειακού μας ελαιώνα, σαν στρατηγός

που ηγούταν του στρατού του! Μεγαλύτερο και ομορφότερο λιόδεντρο από αυτό δεν υπήρχε σε ολόκληρη τη δυτική όχθη! Ήταν το δικό μου δέντρο, προίκα και κληρονομιά από την οικογένειά μου, από τον πατέρα μου Basim Habib, άνθρωπο πολύ αγαπητό στο χωριό μας το Μπιλίν (Bil’in), αλλά και στην ευρύτερη περιοχή γύρω από την Ραμάλα. Αυτό το δέντρο, αυτή η αιωνόβια ελιά ήταν το σημείο αναφοράς σε όλη μου τη ζωή.

Θα σας πω λοιπόν για τον τόπο μου, για τη ζωή μου, για όλα αυτά που με στιγμάτισαν, γι’ αυτά που με έκαναν να χαρώ, αλλά και γι’ αυτά που με πόνεσαν και με πίκραναν και θα καταλάβετε γιατί αγαπώ τόσο αυτό το δέντρο!

 

Ακούω στο όνομα Yasmin Habib, του Basim και της Basma, το γένος Hamad, το πρώτο κλάμα μου ακούστηκε στο Μπιλίν της δυτικής όχθης στην Παλαιστίνη, ένα χωριό 12 περίπου χιλιόμετρα δυτικά της Ραμάλα, πριν από πενήντα χρόνια, κάτω από το αγαπημένο μου δέντρο. Βιαζόμουνα βλέπετε να ’ρθω στον άδικο αυτό κόσμο και έτσι τους αιφνιδίασα όλους και πρώτα - πρώτα τη μάνα μου. Ήρθα λοιπόν στον κόσμο ακριβώς σε εκείνο το μέρος που ο πατέρας μου πρωτοαντίκρισε τη μάνα μου.