Προφήτης Ηλίας 2014, με τη ματιά της Ράνιας Κώτση

Η θέση : Προφήτης Ηλίας, Υμηττός πάνω από τη Γλυφάδα.
 
Η θέαση : ο ήλιος έχει βυθιστεί πίσω από το όρος Αιγάλεω, το ηλιοβασίλεμα ντύνει τον ουρανό και το Σαρωνικό με τα δικά του χρώματα, η Νότια Αθήνα κι ο Πειραιάς βουλιάζουν στου δειλινού τη θλίψη.

Τα συναισθήματα : μια πόλη, μια χώρα, γονατισμένη στα γρανάζια των μνημονίων πασχίζει να περάσει την ατομική και συνάμα συλλογική μοναξιά της μες στη δειλά αναδυόμενη νύχτα, ατενίζοντας μ' ελπίδα εκεί... στου Υμηττού τις κορφές την αναπόφευκτη Ανατολή.
 
Κι εκεί, ψηλά, ανήμερα τ΄ Αηλιά η αισιόδοξη ματιά της Ράνιας αιχμαλωτίζει αγκαλιάζοντας όλα αυτά μες στο φακό της.

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

*έργο της Γλυφαδιώτισσας Ράνιας Κώτση από το facebook.

εδώ στο νότο