Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Αλέξης Τσίπρας: Το 2015 θα είναι η χρονιά της ανατροπής και της αξιοπρέπειας (video)

Μεγάλο ενωτικό και δημοκρατικό προσκλητήριο απευθύνει ο Αλέξης Τσίπρας στο μήνυμά του για την Πρωτοχρονιά. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι με το τέλος του 2014 φεύγει και η κυβέρνηση Σαμαρά και τελειώνουν τα ψέματα, ο εκφοβισμός, ο αυταρχισμός, η κοροϊδία.

Τονίζει ότι το 2015 η δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο
που γεννήθηκε. Δεσμεύεται δε ότι με την μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη η δύναμη που αφαίρεσαν από τον λαό μας θα του ξαναδοθεί πίσω.


Ολόκληρο το μήνυμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα για την Πρωτοχρονιά:
"Στο τέλος του χρόνου που φεύγει, στο τέλος του πέμπτου μνημονιακού χρόνου, απευθύνομαι σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα για να μεταφέρω ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας.
Στο τέλος της σαραντάχρονης μεταπολίτευσης, που φέρνει και το τέλος του πολιτικού κατεστημένου της διαπλοκής που χρεοκόπησε τη χώρα, στέκομαι μπροστά σας και σας απευθύνω ένα μεγάλο ενωτικό και δημοκρατικό προσκλητήριο.
Το 2014 φεύγει και μαζί του φεύγει και η κυβέρνηση Σαμαρά και τελειώνουν τα ψέματα, ο εκφοβισμός, ο αυταρχισμός, η κοροϊδία. Το 2014 τελειώνει αποτελειώνοντας ένα καθεστώς που βύθισε την πατρίδα μας στη φτώχεια, την ανεργία και την απαξίωση.
Το 2015 έρχεται με τον τρόπο που πρέπει. Η δημοκρατία επιστρέφει στον τόπο που γεννήθηκε. Ο λόγος δίνεται και πάλι σε αυτούς που πρέπει. Σε αυτούς που τον στερήθηκαν, μαζί με δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων. Ο λόγος δίνεται στους πολίτες. Στους άντρες και τις γυναίκες Στη νέα γενιά.
Και είμαι βέβαιος ότι η ελπίδα και το πρόγραμμα, το σχέδιο για την επόμενη μέρα θα νικήσουν τον φόβο και την κινδυνολογία.
Σε όσους και όσες μας παρακολουθούν και μας ακούνε σήμερα μία δέσμευση υπάρχει από την μεριά μας.
Με την μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη η δύναμη που αφαίρεσαν από τον λαό μας θα του ξαναδοθεί πίσω.
Μία δέσμευση υπάρχει από την μεριά μας. Θα μπει οριστικό τέλος στην εθνική ταπείνωση και την ανθρωπιστική κρίση.
Μαζί μπορούμε να πάρουμε πίσω τα κλειδιά της χώρας και να βάλουμε σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Βάζοντας μπροστά τον άνθρωπο. Με πρώτιστο μέλημα την πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία.
Βάζοντας μπροστά το περιβάλλον και φραγμό στα μεγάλα συμφέροντα που το επιβουλεύονται.
Προστατεύοντας την δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Τον μόχθο, την στέγη, τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών.
Υπερασπιζόμενοι την ιστορία και τον πολιτισμό της πατρίδας μας.
Το παρελθόν που αφήνουμε πίσω έχει ονοματεπώνυμα. Είναι το πολιτικό προσωπικό που χρεοκόπησε τη χώρα. Που νομοθέτησε τη διαπλοκή.
Το παρόν έχει ψευδώνυμα. Πίσω από αυτά κρύβονται όσοι μετέτρεψαν τον τόπο μας σε αποικία χρέους και σήμερα μεταμφιέστηκαν πάλι σε «σωτήρες».
Το μέλλον όμως έχει ένα όνομα. Και αυτό είναι ΕΛΠΙΔΑ. Το μέλλον έχει όλους και όλες σας.
Έχει το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ και της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Της μεγάλης προοδευτικής συμπαράταξης. Για μία Ελλάδα με Αξιοπρέπεια, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία.
Και το μέλλον για το τόπο μας ξεκίνησε ήδη.
Το 2015 θα είναι η χρονιά της ανατροπής και της αξιοπρέπειας.
Θα είναι η χρονιά της Ελλάδας.
Χρόνια πολλά.
Καλή χρονιά σε όλους και όλες".

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Βίλχελμ Ράιχ: Ανθρωπάκο σε περιφρονούν κι εσύ φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»

Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ψυχίατρος και ψυχαναλυτής του οποίου η θεωρία της οργόνης χαρακτηρίστηκε ψευδοεπιστημονική, όμως η επιρροή που άσκησε στα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης
στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, θεωρείται αδιαμφισβήτητη.

Άσκησε σφοδρή κριτική στα υφιστάμενα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενώ έγινε κυρίως γνωστός από τα βιβλία του «Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» και «Άκου Ανθρωπάκο».

Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.


Διαβάστε τρία αποσπάσματα από το «Άκου Ανθρωπάκο»:

*** * ***
«Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός αν κλώσαγε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα πού τέτοιο πράγμα!
Τελικά δεν βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι  ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Εκλογές Τώρα: Κάτω η Χούντα των Μνημονίων


Θα Σημάνουν οι Καμπάνες

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μέσ' τα σίδερα και κείνοι μεσ' το χώμα.

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.






Κάτω απ' το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε τις καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει

Σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.


Ποιητική συλλογή - άλμπουμ: Ρωμιοσύνη
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

Ένα παραμύθι που το έλεγαν Χριστούγεννα

γράφει η Ντίνα Μπατζιά

χριστουγεννιάτικη κάρτα του Banksy
Κι αν ο Ιωσήφ με τη Μαρία, βαδίζοντας προς στη Βηθλεέμ, για να γεννήσει, έπεφταν πάνω στο τείχος που έχτισε το Ισραήλ με τη Γάζα; Κι αν, ακόμη χειρότερα, κυνηγημένοι, με τον Ιησού στην αγκαλιά, για να γλιτώσουν από το σπαθί του Ηρώδη, σκόνταφταν πάνω στο τείχος; Τι θα γινόταν; Προφανώς δεν θα γιόρταζαν οι χριστιανοί τη γέννηση. Το παραμύθι Χριστούγεννα δεν θα είχε ειπωθεί ποτέ.

Από τις γιορτές λατρείας της αρχαιότητας μέχρι τα Χριστούγεννα, πολλοί μύθοι χώρεσαν. Από το ιστορικό γεγονός μέχρι το απλό σύμβολο πίστης, πολλές θεωρίες διατυπώθηκαν. Και από τις χριστιανικές ιδέες της αγάπης και της ανθρωπιάς μέχρι τη θλίψη της φωτεινής κατανάλωσης, πολλά τσιγάρα δρόμος.

Σε εποχές πολύ παλαιότερες από τη Γέννηση του Χριστού και από την καθιέρωση του ρωμαϊκής καταγωγής Ιουλιανού ημερολογίου, που χρησιμοποιούμε και σήμερα, ανάγεται ο εορτασμός του Δωδεκαήμερου, οι μέρες από τα Χριστούγεννα έως τα Θεοφάνεια.

Οι άνθρωποι λάτρευαν τον  Ήλιο ως πηγή φωτός, πηγή ζωής. Πίστευαν, όχι άδικα, πως η ζωή τους κι όλης της φύσης, εξαρτάται από τον Ήλιο. Όλα τα ημερολόγια γιόρταζαν λοιπόν τα γυρίσματα του χρόνου με βάση τη θέση του ήλιου, παρότι ο τότε κόσμος δεν είχε ενιαία αντίληψη για την αρχή και το τέλος του χρόνου. Οι άνθρωποι έφτιαξαν τις εποχές του ηλιακού έτους, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, έτσι όπως έβλεπαν τον ήλιο να αλλάζει θέση στον ουρανό. Γιατί διαπίστωναν πως αυτό επέφερε κρύο - ζέστη, χειμερινή νάρκη - βλάστηση, σπορά - συγκομιδή, φως - σκοτάδι. Σύμβολα για τη ζωή και το θάνατο.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Απόσπασμα από "Το Παραμύθι του Ιππότη" *

 γράφει η Κατερίνα Λουπάκη *



-Ω Αγάπη ΄σύ Πανίσχυρη και Ουρανοσταλμένη !
Δες τι έχω εγώ για σένανε μεσ΄στη Ζωή μου γένει
Από αθώος και μικρός , σκληρός επαναστάτης
Διωγμένος απ΄ το άδικο στο άγνωστο διαβάτης !
Από τις μάχιμες στρατιές του ολέθρου , λιποτάχτης
ταξιδευτής και ναυαγός στα πέλαγα της στάχτης !
Φτωχός και έρμος Πρίγκιπας , σύντροφος προδομένος
κι Ιππότης απ΄ του αηδονιού το μύθευμα χρισμένος !
Ήρωας δίχως αύριο σε Χώρα μαγεμένη
και τώρα δα κιθαρωδός με νότα πικραμένη !
Άμα θαρρείς είμ΄ άξιος ν΄ αγωνιστώ μαζί σου
δώσε μου αν θέλεις να γευτώ καρπούς απ΄ το δεντρί σου !
Τους κόπους μου αναγνώρισε , μη πάνε στα χαμένα !
Γλύκανε σε παρακαλώ μία σταλιά κι εμένα !


Άξαφνα απ΄ το πουθενά μπρός του δεντρί θεριεύει
που το εξαίσιο κάλος του τη Ζήση σαγηνεύει !
Ζαφείρια έχει λούλουδα , χρυσά φυλλοκλωνάρια
κι είν΄ φορτωμένο αμέτρητα τσαμπιά μαργαριτάρια !


-Μα το μεγάλο Δημιουργό ! Σάλεψε το μυαλό μου ;
Ετούτο πια ξεπέρασε κάθε φανταστικό μου !
-Γειά σου γενναίε Άνθρωπε που χρόνια με γυρεύεις
και σαν με ιδείς στα μάτια σου τα ίδια , δε πιστεύεις !
Δεν είμαι πλάσμα απατηλό ή οπτασία του νου σου
αλλά η σπουδαία ανταμοιβή του βίου τ΄ αγαθού σου !
Ήρθεν η ώρα κι η στιγμή χαρές για ν΄ απολαύσεις
ότι ακριβό λαχτάρησες να το καλοχορτάσεις !
Έλα λοιπόν ! Τι στέκεσαι ; Ζύγωσε πιο σιμά μου !
Και σε καλάθια μάζεψε την άφθονη σοδειά μου !
-Ξεγέλασμα είσ΄ αλίμονο ! Άλλ΄ όχι το δικό μου !
Για΄σ΄ είχα φιάσει αλλιώτικα εγώ στο όνειρό μου !!
-Την ύπαρξή μου αμφισβητείς ή δήθεν δεν σου κάνω ;
Μην΄ λιγοστό σου φάνηκα κι ήθελες παραπάνω ;
-Υπάρχεις μα δεν ξέρω που , και τόσο με σαστίζεις
τους πλουμιστούς σου θησαυρούς σ΄ εμέ΄ που τους χαρίζεις !
Μα οι ανεκτίμητοι καρποί που τις καρδιές σκιρτίζουν
δεν είν΄ πετράδια όμορφα που μοναχά γυαλίζουν !
Μον΄ της Γαλήνης είν΄ το Φως και της Στοργής το Χάδι
η Ζεστασιά μιας Αγκαλιάς στο παγωμένο βράδυ
Είν΄ των εχθρών το Φίλιωμα , τ΄ Αντάμωμα απ΄ τα ξένα
το δάκρυ της Συγκίνησης στης νιας Ζωής τη γέννα !
Τσ΄ Αποδοχής το γνέψιμο , της Λευτεριάς η ανάσα
γέλια παιδιών που αντηχούν στης Μοναξιάς τα μπάσα !
Κι ακόμα μύρια υπέροχα ποθούν να καρπωθούνε
όσοι μπορούν πραγματικά κι αγνά να αγαπούνε !
-Ω !Τι ευγενή αισθήματα τα λόγια σου δηλώνουν !
΄Κείνοι που σ΄ έχουν πλάϊ τους σίγουρα καμαρώνουν !
Αλλά στοχάζεσαι ρηχά και σφάλματα επιτρέπεις
αφού όλα γύρω σου θαρρείς είν΄ όπως ΄συ τα βλέπεις !
Αν ήταν τα καλούδια μου ξάστερα καμωμένα
εύκολη θα γινόντουσαν λεία για τον καθένα !
Τώρα που τα ΄χω όμως κρυφά κι ως είπες μον΄ γυαλίζουν
οι καιροσκόποι τα ζητούν , την πλάνη που αξίζουν !
Έτσι διαλέγω τσ΄ άδολους για να τα φανερώσω
στους αρνητές των ψεύτικων τ΄ αληθινά να δώσω !
Και μάθε είναι φρόνιμο άμα δε θες να χάσεις
να μην πετάξεις τίποτα προτού το δοκιμάσεις !

Απλώνει το ΄να χέρι του και το δεντρί αγγίζει
μα τότες πανδαιμόνιο απόκοσμο αρχίζει !
Σειέται η Γής συθέμελα , τα Ουράνια πελεκούνε
κρότοι , στριγγλιές , μουρμουρητά , ανάκατα βοούνε !
Σφοδροί ανέμοι άγνωροι από παντού ορμάνε
πυκνό σηκώνουν κουρνιαχτό και το στριφογυρνάνε !
Κλαυθμοί μαζί με γέλωτες τρομαχτικά αγριεύουν
και σαν στοιχειά αόρατα τη λογική ληστεύουν !
Σφιχτά ο Ιππότης τον κορμό του δέντρου αγκαλιάζει
απάγκιο νά ΄βρει απ΄ το κακό π΄ ανήμερο μανιάζει !
Αλλά ετούτο λες οργή φαρμακερή το πιάνει
κι άπειρα αγκύλια σουβλερά θανατηφόρα βγάνει !
Τα κλώνια του εξετινά και τα γερνολυγάει
σαν να ΄ν ΄ μαστίγια βάναυσα , αδίσταχτα χτυπάει !
Τυλίγεται απάνω του , στη σάρκα του τα μπήγει
πληγές , παντοτινά π΄ αφήνουνε σημάδια , του ανοίγει !
Αγκομαχάει ο δυστυχής και τάχατες παλεύει
πως γένεται να πολεμά κάτι που το λατρεύει ;
Τ΄ άχτι του αφού ξεθύμανε με μιας τονε αρπάει
σκουπίδι δα πως ήτανε , στην άκρια τον πετάει !
Σα φούσκα σκάει , εχάνεται και μένει πίσω σκόνη
κι ένα του θύμα καταγής να το τρυπούν οι πόνοι !



* η Κατερίνα Λουπάκη είναι ποιήτρια










* αφιερωμένο σε όσους πέθαναν από την Αγάπη και βρήκαν τη Δύναμη ν΄ αναστηθούν και να ξαναγαπήσουν !

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Σημάδια στις ράγες

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Σε έψαχνα για να σε βρω
στα πάρκα σε γυρεύω
το χρόνο έκανα εχθρό
το εγώ μου διαφεντεύω

Το άρωμά σου ακολουθώ
δε φτάνω να σε πιάσω
μοιάζει η φωνή σου με ηχώ
και τρέχω μη σε χάσω


***
Ρωτάω τους περαστικούς
μα απάντηση δεν παίρνω
σημάδια αφήνεις οδηγούς
σαν ράγες από τρένο

Σ' αυτές κυλάω βιαστικά
το νιώθω πως σε φτάνω
κάτω απ' του δέντρου τη σκιά
σε βλέπω δε σε χάνω

***
Έγινε η μέρα μου γιορτή
θα σπάσει η καρδιά μου
λήξε τον πόνο με φιλί
έλα στην αγκαλιά μου

Δε θα μου ξαναφύγεις πια
δε θα το επιτρέψω
και αν ξανάρθει η συννεφιά
εγώ θα τ' αποτρέψω

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Ας συστηθούμε: Να τι είμαστε !

Είμαστε τα λουλούδια
ενός ποταμού με ανθούς
και παιδικά χαμόγελα.

Διάσπαρτες νότες
στην επιφάνεια
μιας παλλόμενης χορδής.

Περπατώντας κρεμόμαστε απ΄τους ήχους
κουνώντας τα χέρια
αφήνουμε το χρόνο πίσω μας.

Ένας γλάρος οδηγός στο ταξίδι
μία μικρή φωτιά χωρίς όνομα
η ψυχή μας
θα λάμψει πέρα απ΄τα όρια


Α.Α.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Είδα το Σύστημα να διασκεδάζει, απόσπασμα

γράφει ο Χρήστος Κοτρώτσιος

“…γιατί τους είδα. Τους είδα να τσαλαπατιούνται, να πατάει ο ένας πάνω στον άλλον για την διεκδίκηση. Αυτού του μαραφετιού με την πρίζα να κρέμεται για πιο ευχάριστη μοναχική ζωή.

Είδα το Σύστημα να διασκεδάζει σαν παιδί που πετάει ψίχουλα να μαζέψει τα μυρμήγκια και συνειδητοποιεί ότι μπορεί να τα λιώσει με τη σόλα του παπουτσιού του. Και το κάνει. Όχι από μίσος, απλώς να δει πώς είναι… Έτσι. Από περιέργεια και ανία. Είδα το Σύστημα να διασκεδάζει, να μετατρέπει πολίτες σε καταναλωτές. Η ευτυχία αφθονεί στα ράφια με τις εκπτώσεις. Το είπε το Σύστημα. Και εσύ το πίστεψες φτωχή μου μοναξιά…

…Τους είδα, τους είδα να περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες και υψωμένα χέρια, καρπούς κομμένους από μαχαίρια ματωμένα. Προσκυνούσαν το λίπος και το χρυσάφι στα κάστρα της πίστης και “σώπαινε γιατί δεν θα μας δεχτούν”. Κι ήρθε, απλώθηκε από πάνω τους σαν σύννεφο μαύρο, χάιδεψε τα κεφάλια τους στην λύπη, χάρισε μίσος, ομορφιά, λαγνεία και ξεχάστηκαν οι κόποι.

Είδα το Σύστημα να διασκεδάζει χαρίζοντας
ευφυΐα θανατερή. Να κοιτάζει μέσα στην αρένα της ζωής τα θύματα να κατακρεουργούν τα θύματα και όλοι να περνιούνται για ηγέτες, σαν αυτούς που ψάχνουν χέρια έτοιμα να ακουμπήσουν το χώμα…’’

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

«Για να ταξιδέψω, φτάνει να υπάρχω»: Ένα απόσπασμα του Φερνάντο Πεσσόα από το Βιβλίο της Ανησυχίας

Να ταξιδέψω; Για να ταξιδέψω φτάνει να υπάρχω: πηγαίνω από μέρα σε μέρα, σαν από σταθμό σε σταθμό στο σιδηρόδρομο του κορμιού μου ή του πεπρωμένου μου, σκυμμένος πάνω από τους δρόμους και τις πλατείες, πάνω από τα πρόσωπα και τις χειρονομίες, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά, όπως τελικά
είναι και τα τοπία.

Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. «Κάθε δρόμος, μέχρι κι αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ, θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου». Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα, είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ υπάρχουν, και εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τ’ άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους, πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.

Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.


Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

γέφυρες μοναξιάς

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Ανούσια τα βράδια
μονάχα ο εγωισμός
χλωμιάζει στα σκοτάδια
μα λάμπει μες στο φως

Όταν στη γέφυρα βαδίζει
όλα τα βλέμματα τραβά
γυάλινα χαμόγελα χαρίζει
μα βασιλεύει η μοναξιά

Ένα κορμί χωρίς χυμούς
ο φακός το εξατμίζει
τις νύχτες διαλέγει συνοδούς
αλλά η ψυχή σαπίζει

Ουσίες, αμάξια και ηδονή
φινάλε δεδομένο
στο τεντωμένο το σχοινί
το μέλλον απλωμένο

να αλλάξει είναι δύσκολο
το έχει συνηθίσει
το σπιτικό το ήσυχο
το έχει χαραμίσει

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Πάρτε μας όλους μέσα, κύριε...

γράφει ο Γιώργος Τσίγκος

(σημείωση: συνιστάται το φωνητικό ταυτόχρονα με την ανάγνωση)

Kύριε Δικαστά
μην αφήσετε έναν νέο άνθρωπο
να πεθάνει
μέσα στη φυλακή
γιατί αρνήθηκε την στείρα πραγματικότητά σας,
ονειρεύτηκε την ελευθερία.

Πάρτε εμένα,
ένα εξιλαστήριο θύμα δεν θέλετε έτσι κι αλλιώς;

Στα κλουβιά σας κλεισμένοι
τηλεβιώνετε την ενυδριακή ονείρωξη του θερμοκηπίου
παρατηρώντας τον βιασμό της μάνας γης
υποδυόμενοι την ανθρώπινη φιλευσπλαχνία
κροκοδειλίζετε στις εργατικές δολοφονίες
ψηφοθηρίζετε στο μέλλον των παιδιών μας
νομοσχεδιάζετε την δημόσια λογική της μίζας.


Γι αυτό σας λέω κύριε Εισαγγελέα
πάρτε εμένα, πάρτε μας όλους στην κοινωνία φυλακή σας
αυτό δεν ευαγγελίζεστε;


Γι αυτό δεν πατρονάρετε την τραπεζοτοκογλυφία;
την υστερία αγοράς διαμερισματοανθρωποκλουβιών;
τον εθισμό εθνοδιαδικτυακής ψυχοσωματικής βίας;
την παιδοφιλία της χρηματιστηριακής παιδείας;


Πάρτε εμένα κύριε Δικαστά
πάρτε όλους μας μέσα, είμαστε πολλοί
θα χρειαστείτε κι άλλες φυλακές
πιο μεγάλες από τα εμπορικά κέντρα
τις δασωμένες κομματόσκυλες μεζονέτες
έχουμε πολύ μεγάλα όνειρα ελευθερίας
γιατί είμαστε επικίνδυνοι εραστές της ζωής
πυροδοτούμε τις εκρηκτικές καρδιές μας
κάθε μέρα, νύχτα, κάθε στιγμή
στροβιλιζόμαστε στην ηδονή των φλεγόμενων ματιών
που καθρεπτίζονται στις σπασμένες βιτρίνες της υπερμάρκετεπιβίωσης
παρατηρούμενοι από την ανέραστη ψυχορομποτική
καμεροκοινωνία της εκλογοαπατούμενης ηδονοβλεψίας σας.


Γι αυτό σου λέω κυρ Δικαστά μου
πάρε εμένα, πάρε τους φίλους μου
το ανήλικο παιδί μου
είναι επικίνδυνο σου λέω
Αμφισβητεί
Αρνείται
Απειθαρχεί
Έχει οράματα και ιδανικά
Θα μολύνει το γιο σου, τη κόρη σου
Με τον πιο ανελέητο ιό
Καταστροφής προαιώνιου θεοκρατούμενου συστήματος,
έχει παιδικά αγνά αισθήματα
είναι ικανός να σπείρει
σε μια στείρα μπατσοκρατική μήτρα
χιλιάδες οπλισμένους αγκάθινους αγριανθούς
με ελευθερία σκέψης...


Γι αυτό σου λέω κυρ Δικαστά μου
Πάρε μας όλους μέσα
στη ζεστή ιδρυματική προνοιακή ταξική ασφάλειά σου
Στο μεγάλο συρματοπλεγμένο στρατόπεδο
της τσιμεντένιας ανεξαρτοάρχουσας
ηθικοπλαστικής καρδιάς σου.


Κάνε το εθνικό καθήκον σου...
Πάρε μας όλους μέσα
Εψές Μιχάλη, Αλέξη
Σήμερα μας λένε ΟΛΟΥΣ ΝΙΚΟ
Το Αύριο ποτέ δεν σταματά
Κι έχει το όνομα του παιδιού σου...
Ποτέ δεν ξέρεις...


27/8/2009

(ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ)

Πηγή: http://bombaradio.podomatic.com/e…/2009-08-29T12_12_43-07_00

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων

απόσπασμα από το διήγημα του Φραντς Κάφκα "Η σιωπή των σειρήνων" *


The Sirens and Ulysses, 1837, William Etty
«Τίποτε στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να αντισταθεί στο αίσθημα πως τις νίκησες με το σπαθί σου, ούτε στην αλαζονεία που επακολουθεί και σαρώνει τα πάντα»


ΟΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ και τα ανεπαρκή, ακόμη και τα παιδαριώδη μέσα: Για να προφυλαχτεί από τις Σειρήνες, ο Οδυσσέας έφραξε τα αυτιά του με κερί και έβαλε να τον αλυσοδέσουν στο κατάρτι. Κάτι ανάλογο, ασφαλώς, θα μπορούσαν να κάνουν ανέκαθεν όλοι οι ταξιδιώτες -εκτός από εκείνους που οι Σειρήνες πρόφταιναν να τους σαγηνεύσουν από μακριά-, ήταν όμως παγκοσμίως γνωστό ότι δεν ωφελούσε.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το πάθος των σαγηνευμένων δεν ήταν ικανό να σπάσει μόνο αλυσίδες και κατάρτια. Αυτό ο Οδυσσέας δεν το σκέφτηκε, αν και πολύ πιθανόν το είχε ακουστά. Εναπόθεσε τις ελπίδες του σε μια χούφτα κερί και μια αρμαθιά αλυσίδες, και γεμάτος αθώα χαρά για τα πενιχρά του μέσα, έβαλε πλώρη για τις Σειρήνες.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

τέσσερα κείμενα του Μίσσιου


Επιτέλους άνθρωπος

Η μέρα είναι ωραία, ένας όμορφος ζεστός ήλιος, εγώ όμως είμαι απελπισμένος. Θέλω να φουντάρω κάτω από κανένα αυτοκίνητο να τελειώνω. Η γραμμή να μην αυτοκτονούμε δεν μπορεί να είναι πάντα σωστή και για όλες τις περιπτώσεις. Ποιος ξέρει τι φάτσα θα είχα, ξαφνικά οι μπάτσοι με πιάνουν αγκαζέ, αυτοί σίγουρα συμφωνούν με τη γραμμή του κόμματος. Τέλος, φτάνουμε στο γιατρό, μπαίνουμε μέσα, μας περίμενε. Θα του είχαν τηλεφωνήσει, φαίνεται.

Κάθισε, παιδί μου, μου λέει, και γυρνώντας στους χωροφύλακες, παρακαλώ, βγάλτε του τις χειροπέδες και περάστε έξω. Αστειεύεστε, γιατρέ; απαντάνε οι μπάτσοι. Δεν αστειεύομαι καθόλου. Μα είναι πολιτικός και επικίνδυνος. Αυτό αφορά εσάς, για μένα είναι απλώς ένας άρρωστος. Καθίστε έξω από την πόρτα και από το παράθυρο, αν θέλετε, εγώ πάντως άρρωστο με χειροπέδες και με την παρουσία σας δεν εξετάζω. Μου βγάλαν τις χειροπέδες και βγήκαν έξω. Είμαι λιώμα από τη συγκίνηση. Επιτέλους, άνθρωπος...

Λοιπόν, τι έχουμε, νεαρέ; Καπνίζεις; Μου δίνει τσιγάρο, με κοιτάει με καλοσύνη, παραδόθηκα... Λέω, γιατρέ, δεν ξέρω, θα σας πω τι μου έχουν κάνει, τι νιώθω, τι μου συμβαίνει, και σεις θα μου πείτε τι έχω. Βάζω κάτω το κεφάλι κι αρχίζω. Λέω, λέω, όταν τέλειωσα πια, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω το γιατρό. Τα μάτια του γυαλίζουν από τα κρατημένα δάκρυα... Λοιπόν, γιατρέ; Ντρέπομαι, παιδί μου, ντρέπομαι που λέγομαι γιατρός και άνθρωπος...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

αβάσταχτη προσμονή

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μια αναπάντεχη σιγή
απλώνεται πριν την αυγή
που θα σε συναντήσω

Όλη τη νύχτα προσμονή
για να ΄ρθει η ύστατη στιγμή
στα χέρια να σε σφίξω

Τα μάτια σου ωκεανός
βαθύ μπλε και σκοτεινός
και ο λαιμός σου λίμνη

Και τα μαλιά σου ποταμός
γυαλίζουν όπως ο χρυσός
κάτω απ' τη σελήνη

Είσαι εικόνα μαγική
τα λόγια κάποιου ποιητή
ο ήχος μελωδίας

Το τελευταίο μας φιλί
σημάδι από μια πληγή
αρχή μιας τραγωδίας
 

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Εμείς κι Εσείς

(Για την Ειρήνη μόνο)

γράφει η Κατερίνα Λουπάκη


Εμείς
κινήσαμε γι αλλού κι είμαστε ακόμα εδώ

Εμείς
που γεννηθήκαμε στη Γη , δεν βρίσκουμε Στεριά

Εμείς
που πατήσαμε στο Φεγγάρι , δεν μπορούμε να χαρούμε την Πανσέληνο

Εμείς
που σκορπάμε το Φως , μας τυφλώνει ο Ήλιος

Εμείς
που ζωγραφίζουμε τη Πλάση , μας λείπει το Χρώμα

Εμείς
που τραγουδάμε την Άνοιξη , χάνουμε τις Νότες

Εμείς
που χτίζουμε το Μέλλον , στηριζόμαστε στο σάπιο Παρελθόν

Εμείς
που μετράμε τ Άστρα , δε βλέπουμε τη Ξαστεριά

Εμείς
που κάνουμε το Όνειρο αληθινό , πάψαμε πια να Ονειρευόμαστε

Εμείς
που αγγίζουμε τη Κορυφή , δεν έχουμε Ιδανικά

Εμείς
που παλεύουμε με τα Κύματα , ανοίγουμε ομπρέλα στη πρώτη ψιχάλα της Βροχής

Εμείς
που εξυμνούμε την Αγάπη , γιομίζουν τα μάτια μας με Μίσος

Εμείς
που λατρεύουμε τη Δημιουργία , φιάνουμε ολέθριους Πολέμους

Εσείς
που κινήσατε για εδώ γιατί δεν είσαστε μαζί μας ;

Που βρίσκεστε;
Εσείς
σε ποιόν τόπο άραγε σκοτώνετε τη Ζωή και την Ελπίδα ;

Σε ποια γωνιά του Πλανήτη , αφήνετε παιδιά απ τη πείνα να πεθαίνουν ;
Χαμένοι στο "Εμείς" είστε κι Εσείς ;
Νανουρίζετε κι εσείς , κάθε βράδυ , τα δικά σας παιδιά με "ψεύτικα" παραμύθια ;
Θάματα καρτερείτε στον ύπνο να συμβούν ;
Ελάτε επιτέλους ! Ελάτε ! Στέρεψε η υπομονή ! Σήμανε η Ώρα ! Δεν ακούτε;
Εμείς κι Εσείς μαζί !
Ας ξυπνήσουμε ! Ας σηκωθούμε !
Για την Ειρήνη μόνο !

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Imany: You Will Never Know - official video clip

 Ποτέ δε θα ξέρεις


Μου ραγίζει την καρδιά, γιατί ξέρω πως είσαι ο ιδανικός για μένα
Δεν αισθάνεσαι λυπημένος που δεν υπήρχε ποτέ κάποια ιστορία.
Προφανώς δε θα υπάρξει ποτέ.

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα


Με κάθε χαμόγελο έρχεται η πραγματικότητά μου. Ειρωνεία.
Δε θ' ανακαλύψεις τι με σκοτώνει
Δε μπορείς να με δεις; Δε βλέπεις;

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα

Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
Όχι, όχι, όχι.

Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με. Όχι
Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω, όχι, όχι, όχι
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι όχι, όχι.

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω, όχι, όχι, όχι,
τι αισθάνομαι
τι αισθάνομαι
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι.


*** ** * ** ***

You will never know