Bitter. Sweet. Alive. Salto, Resalto

γράφει η Ντίνα Μπατζιά

Το ξυπόλυτο τάγμα καρφωμένο στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες. Να είσαι παιδί, παράτολμος. Με ένα παιχνίδι, μια τρέλα, να ξεγελάς το θάνατο.

Σαλτάρεις λες. Η πολύ λογική οδηγεί στη τρέλα, και το πιο τρελό είναι να βλέπεις τη ζωή όπως είναι, κι όχι όπως θα έπρεπε να είναι, έχει πει σοφά ο Θερβάντες.

Να ορμάς μπροστά, σα να μη σε νοιάζει για όσους  έχουν έτοιμο το μαρτύριο που θα σε ξεσκίσει.
 
Να σαλτάρεις, και κάθε ντου να γίνεται τραγούδι ψυχής. Με τη φόρα και το πάθος που έχουν τα νιάτα, χωρίς εμμονές, συμβάσεις κι εξαρτήσεις.
 
Salto - resalto. Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Που ξερνάει τη συνήθεια και το φόβο. Που ρίχνει στον Καιάδα τις ανίερες, βασισμένες σε υποκριτικές αμοιβαίες συνθηκολογήσεις, αγάπες. Τις χωρίς ευθύτητα, πάθος, ελευθερία. Τις πρόστυχες, κατά συνείδηση, επιλογές. 

ματαιοδοξία

γράφει ο Χρήστος Κοτρώτσιος *

Δούλοι θρησκειών εκδικητικών θεών
παιδιά θυσίες στους βωμούς της ανάγκης
προφήτες επιδιώκουν μέλλον οργής και πόνου
Τηλεοράσεις χέζουν σπόρους από εφιαλτικές μήτρες
γεννούν δολοφονίες
Μεγαλομανείς ηγέτες υπόσχονται παράδεισο
και μοιράζουν κόλαση
Άνθρωποι κρυμμένοι πίσω από ολόκληρης ζωής ταμπέλες

από την ποιητική συλλογή ''I''

* ο Χρήστος Κοτρώτσιος είναι συγγραφέας

Ο Crash διεκδικεί το χάδι και χαίρομαι γι' αυτό

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Ο Crash δεν ήταν μια δική μου επιλογή...
ήταν του Μάνου... ο Μάνος είναι ο μικρός της οικογένειας.
Περίμενα να με κάνει παπού ο Βαγγέλης... ο μεγαλύτερος.
Όμως αυτοί που μαγειρέψανε την "κρίση", οι οικονομικά ισχυροί, είχαν διαφορετική άποψη...
Βλέπεις... άλλες οι επιδιώξεις τους

κι άλλες οι ανάγκες μας.

Ο Crash λοιπόν του Μάνου έλαχε νάναι το πρώτο μου εγγονάκι...
Με το που μπαίνω στο σπίτι, τρέχει να μου πει "καλημέρα, παππού!"... "Καλημέρα", του λέω.
Με το που βγαίνω, έρχεται να με ρωτήσει "πού πας παππού;"... και δεν του απαντώ.
Με το που ξαναμπαίνω, έρχεται να με ρωτήσει "τι μου έφερες παππού;"
Με το που ξαναφεύγω, κλαίει... μαζί με τους ήχους του 100, του 166, του 199.
Με το που ξανάρχομαι, μου κολλάει για ένα χάδι ανακούφισης... κι αφού το παίρνει, σκουντάει με το κεφάλι του "θέλω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο"...

Ηλίθιες μύγες

γράφει ο Χρήστος Κοτρώτσιος*

"…Είχε νυχτώσει, το πεδίο βολής στην πλαγιά του βουνού ήταν γεμάτο φώτα, φακούς, όπλα, κουβούκλια, στόχους, φορτηγά και ένα σωρό ανθρώπους που ετοιμαζόντουσαν να πάρουν μέρος σε ένα ακόμα ΑΧΡΗΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.

Στάθηκα για λίγο, παρατηρώντας όλο αυτό το τσούρμο, σκεπτόμενος ποια παρανοϊκή ιδέα έφτιαξε όλο αυτό το σκηνικό κακοπαιγμένης θεατρικής παράστασης.

Βράδυ Αυγούστου, είχαμε αφήσει πίσω γυναίκες, παιδιά, ερωμένες και εραστές, φίλους, γονείς…Γιατί; Για μια κακόγουστη φάρσα που είχε γιγαντωθεί

εκμεταλλευόμενη την προπαγάνδα του "κινδύνου της γείτονος χώρας".

Βράδυ Αυγούστου, και πιθανότατα κάπου στην Τουρκία υπέφεραν το ίδιο με εμάς, στρατιώτες που θα προτιμούσαν την γλυκιά παρέα κάποιας Χουρέμ παρά το παρανοϊκό, χοντρό μουστάκι του Ρετζίπ. 

Απ’ όλα τα αριστουργήματα τέχνης του πλανήτη, η ανθρωπότητα επέλεξε να πρωταγωνιστεί σε φθηνές επιθεωρήσεις και ιδού τα αποτελέσματα.

Από τα ατέλειωτα χρόνια ανόητης αρχαίας σφαγής για χάρη ενός Μενέλαου που δεν άντεξε την απόρριψη, λες και δεν μπορούσε να βρει μια πιο ωραία Ελένη, μέχρι το παγκόσμιο αιματοκύλισμα για ένα καπρίτσιο και μια εκδίκηση του μικρού Αδόλφου, από τον Κάιν ως τον Μπους, η ανθρωπότητα έδειξε ξεκάθαρα κι απόλυτα ότι δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τα παιχνίδια της…"

 * ο Χρήστος Κοτρώτσιος είναι συγγραφέας