Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Πάρτε μας όλους μέσα, κύριε...

γράφει ο Γιώργος Τσίγκος

(σημείωση: συνιστάται το φωνητικό ταυτόχρονα με την ανάγνωση)

Kύριε Δικαστά
μην αφήσετε έναν νέο άνθρωπο
να πεθάνει
μέσα στη φυλακή
γιατί αρνήθηκε την στείρα πραγματικότητά σας,
ονειρεύτηκε την ελευθερία.

Πάρτε εμένα,
ένα εξιλαστήριο θύμα δεν θέλετε έτσι κι αλλιώς;

Στα κλουβιά σας κλεισμένοι
τηλεβιώνετε την ενυδριακή ονείρωξη του θερμοκηπίου
παρατηρώντας τον βιασμό της μάνας γης
υποδυόμενοι την ανθρώπινη φιλευσπλαχνία
κροκοδειλίζετε στις εργατικές δολοφονίες
ψηφοθηρίζετε στο μέλλον των παιδιών μας
νομοσχεδιάζετε την δημόσια λογική της μίζας.


Γι αυτό σας λέω κύριε Εισαγγελέα
πάρτε εμένα, πάρτε μας όλους στην κοινωνία φυλακή σας
αυτό δεν ευαγγελίζεστε;


Γι αυτό δεν πατρονάρετε την τραπεζοτοκογλυφία;
την υστερία αγοράς διαμερισματοανθρωποκλουβιών;
τον εθισμό εθνοδιαδικτυακής ψυχοσωματικής βίας;
την παιδοφιλία της χρηματιστηριακής παιδείας;


Πάρτε εμένα κύριε Δικαστά
πάρτε όλους μας μέσα, είμαστε πολλοί
θα χρειαστείτε κι άλλες φυλακές
πιο μεγάλες από τα εμπορικά κέντρα
τις δασωμένες κομματόσκυλες μεζονέτες
έχουμε πολύ μεγάλα όνειρα ελευθερίας
γιατί είμαστε επικίνδυνοι εραστές της ζωής
πυροδοτούμε τις εκρηκτικές καρδιές μας
κάθε μέρα, νύχτα, κάθε στιγμή
στροβιλιζόμαστε στην ηδονή των φλεγόμενων ματιών
που καθρεπτίζονται στις σπασμένες βιτρίνες της υπερμάρκετεπιβίωσης
παρατηρούμενοι από την ανέραστη ψυχορομποτική
καμεροκοινωνία της εκλογοαπατούμενης ηδονοβλεψίας σας.


Γι αυτό σου λέω κυρ Δικαστά μου
πάρε εμένα, πάρε τους φίλους μου
το ανήλικο παιδί μου
είναι επικίνδυνο σου λέω
Αμφισβητεί
Αρνείται
Απειθαρχεί
Έχει οράματα και ιδανικά
Θα μολύνει το γιο σου, τη κόρη σου
Με τον πιο ανελέητο ιό
Καταστροφής προαιώνιου θεοκρατούμενου συστήματος,
έχει παιδικά αγνά αισθήματα
είναι ικανός να σπείρει
σε μια στείρα μπατσοκρατική μήτρα
χιλιάδες οπλισμένους αγκάθινους αγριανθούς
με ελευθερία σκέψης...


Γι αυτό σου λέω κυρ Δικαστά μου
Πάρε μας όλους μέσα
στη ζεστή ιδρυματική προνοιακή ταξική ασφάλειά σου
Στο μεγάλο συρματοπλεγμένο στρατόπεδο
της τσιμεντένιας ανεξαρτοάρχουσας
ηθικοπλαστικής καρδιάς σου.


Κάνε το εθνικό καθήκον σου...
Πάρε μας όλους μέσα
Εψές Μιχάλη, Αλέξη
Σήμερα μας λένε ΟΛΟΥΣ ΝΙΚΟ
Το Αύριο ποτέ δεν σταματά
Κι έχει το όνομα του παιδιού σου...
Ποτέ δεν ξέρεις...


27/8/2009

(ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ)

Πηγή: http://bombaradio.podomatic.com/e…/2009-08-29T12_12_43-07_00

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Κάφκα: Η σιωπή των Σειρήνων

απόσπασμα από το διήγημα του Φραντς Κάφκα "Η σιωπή των σειρήνων" *


The Sirens and Ulysses, 1837, William Etty
«Τίποτε στον κόσμο αυτόν δεν μπορεί να αντισταθεί στο αίσθημα πως τις νίκησες με το σπαθί σου, ούτε στην αλαζονεία που επακολουθεί και σαρώνει τα πάντα»


ΟΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ και τα ανεπαρκή, ακόμη και τα παιδαριώδη μέσα: Για να προφυλαχτεί από τις Σειρήνες, ο Οδυσσέας έφραξε τα αυτιά του με κερί και έβαλε να τον αλυσοδέσουν στο κατάρτι. Κάτι ανάλογο, ασφαλώς, θα μπορούσαν να κάνουν ανέκαθεν όλοι οι ταξιδιώτες -εκτός από εκείνους που οι Σειρήνες πρόφταιναν να τους σαγηνεύσουν από μακριά-, ήταν όμως παγκοσμίως γνωστό ότι δεν ωφελούσε.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ ΔΙΑΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και το πάθος των σαγηνευμένων δεν ήταν ικανό να σπάσει μόνο αλυσίδες και κατάρτια. Αυτό ο Οδυσσέας δεν το σκέφτηκε, αν και πολύ πιθανόν το είχε ακουστά. Εναπόθεσε τις ελπίδες του σε μια χούφτα κερί και μια αρμαθιά αλυσίδες, και γεμάτος αθώα χαρά για τα πενιχρά του μέσα, έβαλε πλώρη για τις Σειρήνες.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

τέσσερα κείμενα του Μίσσιου


Επιτέλους άνθρωπος

Η μέρα είναι ωραία, ένας όμορφος ζεστός ήλιος, εγώ όμως είμαι απελπισμένος. Θέλω να φουντάρω κάτω από κανένα αυτοκίνητο να τελειώνω. Η γραμμή να μην αυτοκτονούμε δεν μπορεί να είναι πάντα σωστή και για όλες τις περιπτώσεις. Ποιος ξέρει τι φάτσα θα είχα, ξαφνικά οι μπάτσοι με πιάνουν αγκαζέ, αυτοί σίγουρα συμφωνούν με τη γραμμή του κόμματος. Τέλος, φτάνουμε στο γιατρό, μπαίνουμε μέσα, μας περίμενε. Θα του είχαν τηλεφωνήσει, φαίνεται.

Κάθισε, παιδί μου, μου λέει, και γυρνώντας στους χωροφύλακες, παρακαλώ, βγάλτε του τις χειροπέδες και περάστε έξω. Αστειεύεστε, γιατρέ; απαντάνε οι μπάτσοι. Δεν αστειεύομαι καθόλου. Μα είναι πολιτικός και επικίνδυνος. Αυτό αφορά εσάς, για μένα είναι απλώς ένας άρρωστος. Καθίστε έξω από την πόρτα και από το παράθυρο, αν θέλετε, εγώ πάντως άρρωστο με χειροπέδες και με την παρουσία σας δεν εξετάζω. Μου βγάλαν τις χειροπέδες και βγήκαν έξω. Είμαι λιώμα από τη συγκίνηση. Επιτέλους, άνθρωπος...

Λοιπόν, τι έχουμε, νεαρέ; Καπνίζεις; Μου δίνει τσιγάρο, με κοιτάει με καλοσύνη, παραδόθηκα... Λέω, γιατρέ, δεν ξέρω, θα σας πω τι μου έχουν κάνει, τι νιώθω, τι μου συμβαίνει, και σεις θα μου πείτε τι έχω. Βάζω κάτω το κεφάλι κι αρχίζω. Λέω, λέω, όταν τέλειωσα πια, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω το γιατρό. Τα μάτια του γυαλίζουν από τα κρατημένα δάκρυα... Λοιπόν, γιατρέ; Ντρέπομαι, παιδί μου, ντρέπομαι που λέγομαι γιατρός και άνθρωπος...

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

αβάσταχτη προσμονή

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μια αναπάντεχη σιγή
απλώνεται πριν την αυγή
που θα σε συναντήσω

Όλη τη νύχτα προσμονή
για να ΄ρθει η ύστατη στιγμή
στα χέρια να σε σφίξω

Τα μάτια σου ωκεανός
βαθύ μπλε και σκοτεινός
και ο λαιμός σου λίμνη

Και τα μαλιά σου ποταμός
γυαλίζουν όπως ο χρυσός
κάτω απ' τη σελήνη

Είσαι εικόνα μαγική
τα λόγια κάποιου ποιητή
ο ήχος μελωδίας

Το τελευταίο μας φιλί
σημάδι από μια πληγή
αρχή μιας τραγωδίας
 

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Εμείς κι Εσείς

(Για την Ειρήνη μόνο)

γράφει η Κατερίνα Λουπάκη


Εμείς
κινήσαμε γι αλλού κι είμαστε ακόμα εδώ

Εμείς
που γεννηθήκαμε στη Γη , δεν βρίσκουμε Στεριά

Εμείς
που πατήσαμε στο Φεγγάρι , δεν μπορούμε να χαρούμε την Πανσέληνο

Εμείς
που σκορπάμε το Φως , μας τυφλώνει ο Ήλιος

Εμείς
που ζωγραφίζουμε τη Πλάση , μας λείπει το Χρώμα

Εμείς
που τραγουδάμε την Άνοιξη , χάνουμε τις Νότες

Εμείς
που χτίζουμε το Μέλλον , στηριζόμαστε στο σάπιο Παρελθόν

Εμείς
που μετράμε τ Άστρα , δε βλέπουμε τη Ξαστεριά

Εμείς
που κάνουμε το Όνειρο αληθινό , πάψαμε πια να Ονειρευόμαστε

Εμείς
που αγγίζουμε τη Κορυφή , δεν έχουμε Ιδανικά

Εμείς
που παλεύουμε με τα Κύματα , ανοίγουμε ομπρέλα στη πρώτη ψιχάλα της Βροχής

Εμείς
που εξυμνούμε την Αγάπη , γιομίζουν τα μάτια μας με Μίσος

Εμείς
που λατρεύουμε τη Δημιουργία , φιάνουμε ολέθριους Πολέμους

Εσείς
που κινήσατε για εδώ γιατί δεν είσαστε μαζί μας ;

Που βρίσκεστε;
Εσείς
σε ποιόν τόπο άραγε σκοτώνετε τη Ζωή και την Ελπίδα ;

Σε ποια γωνιά του Πλανήτη , αφήνετε παιδιά απ τη πείνα να πεθαίνουν ;
Χαμένοι στο "Εμείς" είστε κι Εσείς ;
Νανουρίζετε κι εσείς , κάθε βράδυ , τα δικά σας παιδιά με "ψεύτικα" παραμύθια ;
Θάματα καρτερείτε στον ύπνο να συμβούν ;
Ελάτε επιτέλους ! Ελάτε ! Στέρεψε η υπομονή ! Σήμανε η Ώρα ! Δεν ακούτε;
Εμείς κι Εσείς μαζί !
Ας ξυπνήσουμε ! Ας σηκωθούμε !
Για την Ειρήνη μόνο !

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Imany: You Will Never Know - official video clip

 Ποτέ δε θα ξέρεις


Μου ραγίζει την καρδιά, γιατί ξέρω πως είσαι ο ιδανικός για μένα
Δεν αισθάνεσαι λυπημένος που δεν υπήρχε ποτέ κάποια ιστορία.
Προφανώς δε θα υπάρξει ποτέ.

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα


Με κάθε χαμόγελο έρχεται η πραγματικότητά μου. Ειρωνεία.
Δε θ' ανακαλύψεις τι με σκοτώνει
Δε μπορείς να με δεις; Δε βλέπεις;

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα

Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι

Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
Όχι, όχι, όχι. Ποτέ δε θα ξέρεις
Όχι, όχι, όχι.

Αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με, αγάπα με. Όχι
Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω, όχι, όχι, όχι
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι όχι, όχι.

Ποτέ δε θα ξέρεις
ποτέ δε θα δείξω, όχι, όχι, όχι,
τι αισθάνομαι
τι αισθάνομαι
τι αισθάνομαι
τι χρειάζομαι
τι χρειάζομαι από σένα, όχι.


*** ** * ** ***

You will never know

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Καταιγίδα

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Δραπέτης των ονείρων σου
περίγελως των γύρω σου
άβουλο ον στη ρότα τους
λεκές πάνω στη μπότα τους

Με μια ζωή περιφραγμένη
όλα ο ζυγός τα υπομένει
λείπει μια σπίθα απ' τη ματιά
λείπει το σθένος στην καρδιά

Μια καταιγίδα όμως αρκεί
το ρέμα να φουσκώσει
κι ό,τι εμπόδιο του σταθεί
να το ισοπεδώσει

Να ρίξει τοίχους, διαφορές
μίσος και απληστία
κι όταν το νέφος διαλυθεί
να είναι ουτοπία


Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Τα όνειρα βγαίνουν αληθινά αν…τα πιστεύεις

γράφει ο Χρήστος Μπουλώτης



Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου..
Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι,
με τρεχαντήρι υπερωκεάνιο, με τα πόδια..
να 'ρχεσαι πάντως…

Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα με ρούχα ή χωρίς
“Σουσάμι άνοιξε” θα λέω τρις και θα σε μπάζω στ’ όνειρο
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
που τα πήρε ο αέρας να τα ταξιδέψει μακριά
μια πάνω και μια κάτω μεθυσμένα..
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω…
Ανάμεσα σε ερωτιδείς αγγέλους να πετάς εσύ,
μαζί κι εγώ…
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
στο κατώφλι του καλοκαιριού…
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο
να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,
να σε φτάνω, να σ’ αγγίζω, να σε πιάνω…
Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα
Τ’ άλλα θα στα πω στ’ αυτί…
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι..
Βγαίνουν αληθινά αν τα πιστεύεις…

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Wire To Wire *

* απόπειρα απόδοσης στην ελληνική

Τι είναι αγάπη, αν όχι το πιο παράξενο συναίσθημα;
Μια αμαρτία που καταπίνει για την υπόλοιπη ζωή
Έχεις ψάξει για κάποιον να την πιστεύει
Να σ' αγαπά, μέχρι τα μάτια σου στεγνώσουν;

   
Ζει στης απομυθοποίησης τη λάμψη
Πηγαίνουμε εκεί που τ' άγριο αίμα ρέει
Την ίδια ουλή στα σώματά μας μοιραζόμαστε
Αγάπα με, όπου κι αν βρίσκεσαι
    

Πώς μπορείς με μια μοίρα γεμάτη σκουριά;
Πώς το άγριο σε ήμερο αλλάζεις;
Έψαξες για κάποιον που μπορείς να εμπιστευτείς
Να σ' αγαπάει ξανά και ξανά;
  
Πώς μπορείς σε ένα σπίτι δίχως αισθήματα;
Πώς το άγριο σε ήμερο αλλάζεις;
Ήδη ψάχνω για κάποια να πιστέψει
Να μ 'αγαπάει, ξανά και ξανά


 
Ζει στης απομυθοποίησης τη λάμψη
Πηγαίνουμε εκεί που τ' άγριο αίμα ρέει
Την ίδια ουλή στα σώματά μας μοιραζόμαστε

 
Πώς μπορείς σε μια νύχτα δίχως αισθήματα;
Λέει "αγάπη, ακούω ήχο, βλέπω μανία"
Λέει "δεν είναι κατάσταση
η αγάπη εχθρική"

Αγάπη μου, όπου κι αν είσαι
Αγάπη μου, όπου κι αν είσαι
Αγάπη μου, όπου κι αν είσαι
Όπου κι αν
είσαι...






  



*** 
Razorlight - Wire To Wire

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Όνειρα χακί

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Ήταν Τετάρτης πρωινό
ξεκίνησα απ' το σταθμό
τα νιάτα να χαρίσω

Το μέλλον πέφτει στο κενό
με ένα αστέρι οδηγό
τιμή να αποκτήσω

΄Ονειρα χακί
ταξίδι στη σιωπή
στην άκρη ενός χάρτη

Όνειρα χακί
χωρίς αναβολή
τα σχέδια στο ράφι

Τη νύχτα στη σκοπιά
το όπλο αγκαλιά
η σκέψη σταματάει

Τσιγάρο στα κρυφά
το κρύο με τρυπά
ο φόβος μ' ακουμπάει

Όνειρα χακί
μες στην υπερβολή
η ζωή μου τώρα

Όνειρα χακί
τυφλή υπακοή
για μια ξένη χώρα

*** ** * ** ***

Διδυμότειχο Blues

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Μπαλάντες του δρόμου

γράφει ο Χρήστος Κοτρώτσιος *

- Άσε με μωρέ με τα ανθρώπινα μπαλόνια, μου απάντησε έτσι που καθόταν στο παγκάκι και πάσχιζε να ξεφλουδίσει το πορτοκάλι με τα δάχτυλά του.

Έστριψα καμιά δεκαριά τσιγάρα για να του κάνουν συντροφιά όταν θα έπεφτε το σκοτάδι. Με ευχαρίστησε ευγενικά και τα έβαλε στη τσέπη του με τα γεμάτα ζουμιά χέρια του (δύο τρία τσιγάρα θα έχουν γεύση πορτοκάλι). Πέταξε μια βρισιά χαμηλόφωνα και άρχισε να μασουλάει.

- Τι είναι τα ανθρώπινα μπαλόνια βρε Σωκράτη;

- Μη μου κάνεις τον ανήξερο. Τα έχεις δει και εσύ, τα έχεις ζήσει. Τα έχεις φουσκώσει, τα έχεις ξεφουσκώσει, σου έφυγαν απ’ τα χέρια και τράβηξαν στους δικούς τους ουρανούς μακριά απ’ τη δική σου ζωή. Μερικά τα έχεις σκάσει και εσύ ο ίδιος, μη μου κάνεις τον ανήξερο λοιπόν.

Χαμογέλασα και δεν είπα τίποτα, περιμένοντας να καταπιεί και το τελευταίο κομμάτι.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

στη δοκό

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος


Πάνω εκεί ισορροπείς...
Σε βλέπει, δεν τον βλέπεις
μα εσύ στην άλλη γέρνεις...
Στην άλλη...

'κει πούχει την ασφάλεια τη σιγουριά να νοιώσεις
που πρυτανεύει η λογική και το μικρό το ρίσκο
που κρύβεις μέσα σου βαθειά το πέταγμα σφιγμένο
που ο πόθος μένει ζωντανός, ποθούμενα τα "θέλω".

Κάτω απ' τη δοκό ο ακροβάτης...
Όχι, όχι  στην πλευρά που έχει ασπίδα
ή δίχτυ προστατευτικό...
Στην άλλη...

΄κει πούχει άγριους γκρεμούς να τσακιστεί στα βράχια
που μελανιάζει το κορμί και το πονάει ο πόνος
που φτερουγίζει η καρδιά κι ας νοιώθει πάντα μόνος
που γαληνεύει η ψυχή ν' αντέξει νέο δρόμο.

*** * ***
ο ακροβάτης - Χαϊνηδες

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

δύο όψεις

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος


Αν είναι αλήθεια ή είναι ψέμα
είναι κρασί ή είναι αίμα
αν είναι μπάλα ή θρησκεία
είναι κατάρα ή ευτυχία;

Αν είναι γαλήνη ή είναι μάχη
είναι σχεδιασμένο ή όπως λάχει
αν είναι φως ή το σκοτάδι
μήπως σε καίει ή είναι χάδι;



Είναι ο έρωτας με δύο όψεις
αν σε χαλάει να τον κόψεις
αν σε γιατρεύει να τον φροντίζεις
βάλτον σε γλάστρα να τον ποτίζεις.

Αν νυχτώνει ή αν χαράζει
μένει το ίδιο ή αλλάζει
αν μεγαλώνει ή αν μικραίνει
πηγαίνει βόλτα ή μέσα μένει;

Σε ηρεμεί ή σε τρομάζει
σε χαλαρώνει ή σε κουράζει
είναι λουλούδι ή είναι αγκάθι
είναι πρωτόγνωρο ή τόχεις πάθει;


Είναι ο έρωτας με δύο όψεις
αν σε χαλάει να τον κόψεις
αν σε γιατρεύει να τον φροντίζεις
βάλτον σε γλάστρα να τον ποτίζεις.