Ο Μπελογιάννης ζει μες στην καρδιά μας

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατήγορούς μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

Νίκος Μπελογιάννης

*** * ***

Στις 30 Μαρτίου του 1952 εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης. Δικάστηκε και καταδικάστηκε ως κομμουνιστής με την κατηγορία της κατασκοπίας. Ο Μπελογιάννης, γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και εντάχθηκε στο ΚΚΕ από μικρή ηλικία. Το 1934 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά ενώ το 1936 θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις.

Τον Μάιο του 1938 συλλαμβάνεται εκ νέου και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση. Ο Β' παγκόσμιος πόλεμος θα τον βρει στην φυλακή από όπου το Ελληνικό κράτος θα τον παραδώσει στους κατακτητές. Το 1943 θα αποδράσει και θα ενταχθεί στο ΕΑΜ Πελοποννήσου. Το 1950 ο Νίκος Μπελογιάννης φθάνει παράνομα

στην Ελλάδα έτσι ώστε να ανασυντάξει τις οργανώσεις του ΚΚΕ και να διαγράψει τους χαφιέδες. Στις 21 Δεκεμβρίου συλλαμβάνεται και κλείνεται στην φυλακή.

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα

γράφει ο Χρήστος Κυργιάκης

Το κρύο εκείνο το βράδυ ήταν τσουχτερό. Διαπερνούσε τοίχους και ψυχές, ειδικά τις ψυχές όσων -τα 'φερε η μοίρα λένε- δεν είχαν που να ακουμπήσουν τη θλίψη τους.

Βλέπεις, η θλίψη και η μοναξιά δεν αντέχονται, ακόμη κι αν υπάρχουν δίπλα σου άνθρωποι. Μη σου πω ότι τότε είναι ακόμη πιο βασανιστική και η θλίψη και η μοναξιά.

Όμως, το να μην έχεις ένα σπίτι να μένεις, ένα κρεβάτι να ξαποστάσεις κι έναν άνθρωπο δίπλα σου να νιώσεις έστω ότι κάποιος αναπνέει τον ίδιο αέρα με σένα, είναι ανυπόφορο.

Το κρύο εκείνο το βράδυ ήταν τσουχτερό και έξω από το κουτούκι της Αδαμαντίας, πίσω από τις πολυκατοικίες του κεντρικού δρόμου, σ’ ένα υπόγειο στο στενάκι που κατέληγε σε αδιέξοδο.

Στείλε μου κάτι από το Μπουένος Άιρες, tango

από την Αλεξάνδρα Φεφοπούλου *

Η ρομαντική ατμόσφαιρα του Μπουένος Άιρες, το πάθος του tango, οι φαρδιές λεωφόροι, τα στενά δρομάκια με τα παλιά σπίτια που οδηγούν σε μικρές πλατείες με όμορφα ατμοσφαιρικά μαγαζάκια.

Βρίσκομαι στην Calle Florida. Κεντρικό δρόμο της πόλης που πεζοδρομήθηκε το 1971. Εδώ ζευγάρια χορευτών αγκαλιάζονται στον ρυθμό του tango που μαγεύει τα αυτιά και τα μάτια.

Κάθε ταξιδιωτικό φυλλάδιο κάτι παρόμοιο σίγουρα θα γράφει…

Η χορεύτρια κουρασμένη. Ακουμπούσε τα καλλίγραμμα και αξιοζήλευτα γυμνασμένα πόδια της στο κάγκελο του παρτεριού. Μελαχρινή. Όχι πια τόσο νέα. Τα κατάμαυρα μαλλιά της πιασμένα σε έναν ολόσφιχτο κότσο χαμηλά στο κεφάλι της. Κραγιόν κόκκινο κι έντονες μαύρες βλεφαρίδες. Τα ρούχα της μαύρα, ένα στενό φουστάνι με μικρά στρας κι ένα διχτυωτό καλσόν.

Ηταν όλοι εκεί για να αποχαιρετήσουν τον Βαγγέλη Βέκιο

To τραγούδι "Τζουτζέδες" είναι η τελευταία ηχογράφηση του συγκροτήματος Ελελεύ.
 

Η εισαγωγή του κομματιού είναι εμπνευσμένη από το τραγούδι "τα ματόκλαδά σου λάμπουν" του Μάρκου Βαμβακάρη.

Στίχοι-Μουσική: Βαγγέλης Βέκιος

Τραγούδι: Mαρία Πανοσιάν
Μπουζούκι: Xρήστος Καψαλάκης
Ηλεκτρική κιθάρα: Στάθης Ιωάννου
Τύμπανα: Bαγγέλης Βέκιος
Ηχοληψία: Παναγιώτης Χούντας

Kαλοί μου φίλοι χαβαλέδες

καραγκιοζάκια και τζουτζέδες
του αρχηγού σας γλύφτε το πιάτο

να πάει η ζωή πιο κάτω

Μαύρη ζωή μια κατηφόρα

τελειώνει σε μια νεκροφόρα
κι'εσείς καρδαμωμένα κτήνη

κοιτάξτε πίσω τι έχει μείνει

Συντρίμμια θρύψαλα και βρώμα

που κάθε χρόνο αλλάζει χρώμα
τσαλαπατήστε την αλήθεια

φτιάχνοντας ξένα παραμύθια

Καλοί μου φίλοι χαβαλέδες

και της σφαλιάρας ντενεκέδες
δειπνήστε με τους αυλικούς σας

το πτώμα του νεκρού εαυτού σας

*** * *** 

Πλήθος ανθρώπων συνέρρευσε χτες στον Ναό της Φανερωμένης στον Χολαργό, ώστε να «αποχαιρετήσει» τον Βαγγέλη Βέκιο, που έφυγε από τη ζωή το πρωί της Τρίτης. 

Ο Βαγγέλης Βέκιος άλλωστε, με την πορεία του στον χώρο της μουσικής και των ερτζιανών, είχε κερδίσει πλείστους φίλους και συνοδοιπόρους.

Άφησε το δικό του στίγμα, όπου και αν εργάστηκε, ενώ ανέδειξε με τις επιλογές μια σειρά νέων επαγγελματιών σε όλους τους χώρους.

Συνέδεσε το όνομά του με πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, ανάμεσά τους και τον «105,5 Στο Κόκκινο», του οποίου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και επί πολλά χρόνια διευθυντής προγράμματος.

Οι φίλοι του άλλωστε δεν προέρχονταν μόνο από έναν χώρο, γεγονός που φάνηκε και στη σύνθεση όσων έφτασαν για την τελετή: πολιτικοί, ανάμεσά τους ο πρωθυπουργός, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία, μουσικοί και άνθρωποι της δισκογραφίας, δημοσιογράφοι και στελέχη μέσων ενημέρωσης, αλλά και παλιοί συμμαθητές του από τον Χολαργό όπου μεγάλωσε, καθώς και γείτονές του στην Κερατέα, όπου διέμενε και συνέβαλε τα μέγιστα για να γιγαντωθεί το τοπικό κίνημα ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ.

Αντί στεφάνων, η οικογένεια του Βαγγέλη Βέκιου επέλεξε να γίνουν δωρεές στον Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού «Κιβωτός του Κόσμου».

Όταν φεύγει ένα παιδί που το λέγανε Βαγγέλη…

«Θέλω το πόνο ολόκληρο
όρθιο τον πόνο
πέτρινο
όρθιο κι ακέραιο.
Μη φύγεις».

~ Γιάννης Ρίτσος

Όταν φεύγει ένα παιδί, ο κόσμος είναι πιο βαρύς. Λες και κάποιος τον φόρτωσε με πέτρες.

Όταν φεύγει ένα παιδί, η ημέρα δεν φέρνει περιστέρια, ούτε φουστάνια να ανεμίζουν, μήτε και χέρια να υψώνονται με στοργή.

Όταν φεύγει ένα παιδί, μια φούγκα σέρνεται στις γειτονιές, ένα τραγούδι άηχο.

Ένας αποχαιρετισμός που κόπηκε στη μέση πριν ανθίσει.

Όταν φεύγει ένα παιδί, στα μπαλκόνια κρέμονται μάτια κρέπια και τίποτα δεν τα στεγνώνει.

Όταν φεύγει ένα παιδί, οι κουρτίνες γίνονται σεντόνι, ένα χέρι τις τραβάει γιατί το φως δεν το χρειάζεται - δεν είναι αδελφός.

Όταν φεύγει ένα παιδί, καρφιά σου λένε καληνύχτα, όχι στόματα.

Όταν φεύγει ένα παιδί, τα σπίτια γερνάνε απότομα, τα ρούχα παλιώνουν πριν την ώρα τους, τα ρολόγια δείχνουν άλλη ώρα.

Όταν φεύγει ένα παιδί, φεύγουν και τα βήματά του στα λιθάρια και τους δρόμους που περπάτησε.

Όταν φεύγει ένα παιδί, θυμός ανεβαίνει από το νερό, καίει τα χόρτα.

Όταν φεύγει ένα παιδί, άλλη δικαιοσύνη από την ανάσταση δεν υπάρχει.

Όταν φεύγει ένα παιδί, τα μάτια λαχανιάζουν, τα χέρια εκδικούνται την αφή τους.

Όταν φεύγει ένα παιδί, κάτι δεν έκανες καλά, κάτι μας πήγε λάθος.

Όταν φεύγει ένα παιδί, τα άλλα παιδιά κρυώνουν.

Όταν φεύγει ένα παιδί, να ζεις γι' αυτό είναι το μόνο χρέος - να το θυμάσαι.

Όταν φεύγει ένα παιδί, να ξέρεις φεύγει κάτι από αυτό που είσαι.

Όταν φεύγει ένα παιδί που το λέγανε Βαγγέλη και ήταν Κυριακή, αυτή η ημέρα ποτέ δεν θα τελειώσει. Θα είναι πάντα η δική του Κυριακή.

 

antikleidi.com

8 Μάρτη 2015: η ζωή είναι γυναίκα

Η ζωή είναι γυναίκα

Παλιές μου φιλενάδες που χαθήκαμε,
η μια απ’ την άλλη χώρια, κάτι βρήκαμε.
Κι εγώ απ’ όσα είδα κι όσα έπαθα,
για τη ζωή μονάχα ένα έμαθα.

Με τη ζωή δεν κάνει να τα βάζουμε,
γιατί η ζωή μας μοιάζει και τής μοιάζουμε.
Με κάτι στην ψυχή μας είναι ανάλογη,
είναι γλυκιά, και άγρια, και παράλογη.

Παλιές μου φιλενάδες, δε βλεπόμαστε,
η μια την άλλη όμως τη σκεφτόμαστε.
Σε όποιες παραλλήλους κι αν βρισκόσαστε,
παλιές μου φιλενάδες, μη φοβόσαστε.

Η ζωή είναι γυναίκα, Μάρθα, Ξένια, και Πηγή,
η ζωή είναι γυναίκα, σαν γυναίκα αιμορραγεί.
Ευανθία, και Αλέκα, η ζωή είναι γυναίκα.

Woman

δακρυσμένα μάτια

Δακρυσμένα μάτια

Συλλογή: Λιποτάχτες

Ποίηση: Γιάννης Θεοδωράκης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

 

Δακρυσμένα μάτια νυσταγμένοι κήποι
όνειρα κομμάτια ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους κάτω απ' τις αφίσες
στα χιλιάδες χρώματα ας ήταν να βρεθώ

Να 'ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι
να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι

Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης