Bitter. Sweet. Alive. Salto, Resalto

γράφει η Ντίνα Μπατζιά

Το ξυπόλυτο τάγμα καρφωμένο στο κεφάλι μου τις τελευταίες μέρες. Να είσαι παιδί, παράτολμος. Με ένα παιχνίδι, μια τρέλα, να ξεγελάς το θάνατο.

Σαλτάρεις λες. Η πολύ λογική οδηγεί στη τρέλα, και το πιο τρελό είναι να βλέπεις τη ζωή όπως είναι, κι όχι όπως θα έπρεπε να είναι, έχει πει σοφά ο Θερβάντες.

Να ορμάς μπροστά, σα να μη σε νοιάζει για όσους  έχουν έτοιμο το μαρτύριο που θα σε ξεσκίσει.
 
Να σαλτάρεις, και κάθε ντου να γίνεται τραγούδι ψυχής. Με τη φόρα και το πάθος που έχουν τα νιάτα, χωρίς εμμονές, συμβάσεις κι εξαρτήσεις.
 
Salto - resalto. Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Που ξερνάει τη συνήθεια και το φόβο. Που ρίχνει στον Καιάδα τις ανίερες, βασισμένες σε υποκριτικές αμοιβαίες συνθηκολογήσεις, αγάπες. Τις χωρίς ευθύτητα, πάθος, ελευθερία. Τις πρόστυχες, κατά συνείδηση, επιλογές. 
 
Θα έρθει η ώρα για όσους έπαιξαν στη ζωή με καβάντζες, να λογοδοτήσουν στον ίδιο τους τον εαυτό. Ποιος προσπάθησε να συντηρήσει με το ζόρι μια συνθήκη μέχρι το θάνατο, και δεν του γύρισε πίσω το γαμημένο το ζόρι να του φάει τα σωθικά; Και ποιος τέτοιος, την ύστατη στιγμή δεν έκλαψε για τη ζωή που δεν έζησε;
 
Μα η ζωή, κατά πως φαίνεται, δεν είναι ούτε απόλαυση, ούτε μαρτύριο. Είναι όπως η σοκολάτα. Bitter. Sweet. Alive.
 
Για τους σαλταδόρους έλεγα: Αν είναι για το ψωμί, ή ένα κωλοεισιτήριο ή ένα ντου στο σούπερ μάρκετ, μία μάχη για να έχουμε τη ζωή που θέλουμε, ίσως να αξίζει ένα salto mortale. Σ' αυτό το Αν, ας βάλει ο καθένας ότι αγαπάει.

"Το σχεδόν και το ίσως
που απ' τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει"

*** * ***

Το σχεδόν και το ίσως

 

Στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Μουσική: Πέτρος Δουρδουμπάκης
Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Δουρδουμπάκης

Αεράκι φυσά
κι ελπίδες μου φέρνει
και το κορμί
με χάδια υφαίνει.
Το σχεδόν και το ίσως
που απ' τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.

Με τον καιρό
που περνάει απορώ
τρόπο αν θα βρω
απ' την τροχιά σου να βγω.
Το σχεδόν και το ίσως
που απ' τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.

Κάθε πρωί
στον καθρέφτη μου κοιτώ
και προσπαθώ
μέσ' στα μάτια μου να δω
της ψυχής μου τη δίνη
που ψάχνεί γαλήνη
μια με πνίγει, μια μ' αφήνει
σ' ακρογιάλι ανοιχτό.

Το σχεδόν και το ίσως
που απ' τα χείλη σου βγαίνει
μόλις κάνω να φύγω
πίσω με φέρνει.

***

I Put Spell On You 

Nina Simone

I put a spell on you..
'Cause you're mine.

You better stop the things you do..
I ain't lyin'
No I ain't lyin'...

You know I can't stand it,
You're runnin' around.
You know better daddy..
I can't stand it cause you put me down.

I put a spell on you..
Because you're mine...
You're mine..

I love ya..
I love you..
I love you...
I love you anyhow..
And I don't care.
if you don't want me,
I'm yours right now...

You hear me,
I put a spell on you..
Because you're mine...

***

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.