Απόσπασμα από "Το Παραμύθι του Ιππότη" *

 γράφει η Κατερίνα Λουπάκη *

-Ω Αγάπη ΄σύ Πανίσχυρη και Ουρανοσταλμένη !
Δες τι έχω εγώ για σένανε μεσ΄στη Ζωή μου γένει
Από αθώος και μικρός , σκληρός επαναστάτης
Διωγμένος απ΄ το άδικο στο άγνωστο διαβάτης !
Από τις μάχιμες στρατιές του ολέθρου , λιποτάχτης
ταξιδευτής και ναυαγός στα πέλαγα της στάχτης !
Φτωχός και έρμος Πρίγκιπας , σύντροφος προδομένος
κι Ιππότης απ΄ του αηδονιού το μύθευμα χρισμένος !
Ήρωας δίχως αύριο σε Χώρα μαγεμένη
και τώρα δα κιθαρωδός με νότα πικραμένη !
Άμα θαρρείς είμ΄ άξιος ν΄ αγωνιστώ μαζί σου
δώσε μου αν θέλεις να γευτώ καρπούς απ΄ το δεντρί σου !
Τους κόπους μου αναγνώρισε , μη πάνε στα χαμένα !
Γλύκανε σε παρακαλώ μία σταλιά κι εμένα !

Άξαφνα απ΄ το πουθενά μπρός του δεντρί θεριεύει
που το εξαίσιο κάλος του τη Ζήση σαγηνεύει !
Ζαφείρια έχει λούλουδα , χρυσά φυλλοκλωνάρια
κι είν΄ φορτωμένο αμέτρητα τσαμπιά μαργαριτάρια !

-Μα το μεγάλο Δημιουργό ! Σάλεψε το μυαλό μου ;
Ετούτο πια ξεπέρασε κάθε φανταστικό μου !
-Γειά σου γενναίε Άνθρωπε που χρόνια με γυρεύεις
και σαν με ιδείς στα μάτια σου τα ίδια , δε πιστεύεις !
Δεν είμαι πλάσμα απατηλό ή οπτασία του νου σου
αλλά η σπουδαία ανταμοιβή του βίου τ΄ αγαθού σου !
Ήρθεν η ώρα κι η στιγμή χαρές για ν΄ απολαύσεις
ότι ακριβό λαχτάρησες να το καλοχορτάσεις !
Έλα λοιπόν ! Τι στέκεσαι ; Ζύγωσε πιο σιμά μου !
Και σε καλάθια μάζεψε την άφθονη σοδειά μου !
-Ξεγέλασμα είσ΄ αλίμονο ! Άλλ΄ όχι το δικό μου !
Για΄σ΄ είχα φιάσει αλλιώτικα εγώ στο όνειρό μου !!
-Την ύπαρξή μου αμφισβητείς ή δήθεν δεν σου κάνω ;
Μην΄ λιγοστό σου φάνηκα κι ήθελες παραπάνω ;
-Υπάρχεις μα δεν ξέρω που , και τόσο με σαστίζεις
τους πλουμιστούς σου θησαυρούς σ΄ εμέ΄ που τους χαρίζεις !
Μα οι ανεκτίμητοι καρποί που τις καρδιές σκιρτίζουν
δεν είν΄ πετράδια όμορφα που μοναχά γυαλίζουν !
Μον΄ της Γαλήνης είν΄ το Φως και της Στοργής το Χάδι
η Ζεστασιά μιας Αγκαλιάς στο παγωμένο βράδυ
Είν΄ των εχθρών το Φίλιωμα , τ΄ Αντάμωμα απ΄ τα ξένα
το δάκρυ της Συγκίνησης στης νιας Ζωής τη γέννα !
Τσ΄ Αποδοχής το γνέψιμο , της Λευτεριάς η ανάσα
γέλια παιδιών που αντηχούν στης Μοναξιάς τα μπάσα !
Κι ακόμα μύρια υπέροχα ποθούν να καρπωθούνε
όσοι μπορούν πραγματικά κι αγνά να αγαπούνε !
-Ω !Τι ευγενή αισθήματα τα λόγια σου δηλώνουν !
΄Κείνοι που σ΄ έχουν πλάϊ τους σίγουρα καμαρώνουν !
Αλλά στοχάζεσαι ρηχά και σφάλματα επιτρέπεις
αφού όλα γύρω σου θαρρείς είν΄ όπως ΄συ τα βλέπεις !
Αν ήταν τα καλούδια μου ξάστερα καμωμένα
εύκολη θα γινόντουσαν λεία για τον καθένα !
Τώρα που τα ΄χω όμως κρυφά κι ως είπες μον΄ γυαλίζουν
οι καιροσκόποι τα ζητούν , την πλάνη που αξίζουν !
Έτσι διαλέγω τσ΄ άδολους για να τα φανερώσω
στους αρνητές των ψεύτικων τ΄ αληθινά να δώσω !
Και μάθε είναι φρόνιμο άμα δε θες να χάσεις
να μην πετάξεις τίποτα προτού το δοκιμάσεις !

Απλώνει το ΄να χέρι του και το δεντρί αγγίζει
μα τότες πανδαιμόνιο απόκοσμο αρχίζει !
Σειέται η Γής συθέμελα , τα Ουράνια πελεκούνε
κρότοι , στριγγλιές , μουρμουρητά , ανάκατα βοούνε !
Σφοδροί ανέμοι άγνωροι από παντού ορμάνε
πυκνό σηκώνουν κουρνιαχτό και το στριφογυρνάνε !
Κλαυθμοί μαζί με γέλωτες τρομαχτικά αγριεύουν
και σαν στοιχειά αόρατα τη λογική ληστεύουν !
Σφιχτά ο Ιππότης τον κορμό του δέντρου αγκαλιάζει
απάγκιο νά ΄βρει απ΄ το κακό π΄ ανήμερο μανιάζει !
Αλλά ετούτο λες οργή φαρμακερή το πιάνει
κι άπειρα αγκύλια σουβλερά θανατηφόρα βγάνει !
Τα κλώνια του εξετινά και τα γερνολυγάει
σαν να ΄ν ΄ μαστίγια βάναυσα , αδίσταχτα χτυπάει !
Τυλίγεται απάνω του , στη σάρκα του τα μπήγει
πληγές , παντοτινά π΄ αφήνουνε σημάδια , του ανοίγει !
Αγκομαχάει ο δυστυχής και τάχατες παλεύει
πως γένεται να πολεμά κάτι που το λατρεύει ;
Τ΄ άχτι του αφού ξεθύμανε με μιας τονε αρπάει
σκουπίδι δα πως ήτανε , στην άκρια τον πετάει !
Σα φούσκα σκάει , εχάνεται και μένει πίσω σκόνη
κι ένα του θύμα καταγής να το τρυπούν οι πόνοι !

* η Κατερίνα Λουπάκη είναι ποιήτρια

* αφιερωμένο σε όσους πέθαναν από την Αγάπη και βρήκαν τη Δύναμη ν΄ αναστηθούν και να ξαναγαπήσουν !