Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

Παράξενες μέρες

"Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση

*** * ***
κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη"

Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου
"Ο δύσκολος θάνατος"


γράφει η Ευγενία Λουπάκη

Το πρωί θυμώνω, το βράδυ απελπίζομαι. Το βράδυ πεισμώνω, το πρωί απογοητεύομαι. Βλέπω τα τέρατα ανέγγιχτα στην τηλεόραση, έτοιμα πάλι να "σώσουν" τη χώρα που κατέστρεψαν, σαν να γεννήθηκαν χθες, σαν να τους ανήκει.

Βλέπω, όμως, κι άλλα τέρατα να μεγαλώνουν δίπλα μου. Μικρά τερατάκια έτοιμα για όλα, έτοιμα να πάρουν τη θέση αυτού που καταδίκαζαν. Έτοιμα να δικαιολογήσουν τα πάντα εις το όνομα του "γενικού καλού".

Βλέπω με θαυμασμό τους λιγοστούς σοφούς, που άντεξαν στα μαρτύρια του κορμιού, που άντεξαν να μη μιλάνε με τον διπλανό τους μέσα στη φυλακή για μιαν αυθεντικότητα στο δίκιο, για ένα πουκάμισο όχι αδειανό, μα ξένο, διπλάσιο απ' το λιγνό τους δέμας. Τους βλέπω να μιλάνε για την ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, για να ζήσουμε τις μέρες που λαχταρήσαμε - εγώ τους λέω δέντρο.

Βλέπω με απορία τούς πάντα ψύχραιμους, τούς αστείρευτα έξυπνους, τούς αιωνίως αναλύοντες με άνεση κάθε κατάσταση. Βλέπω τους παράγοντες, τους παραγοντίσκους και τους μαϊντανούς. Βλέπω τους πικραμένους που γίνονται πικρόχολοι. Βλέπω αυτούς που γυρίζουν την πλάτη σε μια επιτυχία που συμβαίνει ερήμην τους και κατά τ' άλλα ομνύουν στο συλλογικό.

Κοιτάζω μέσα από ένα φινιστρίνι, είκοσι χιλάδες λεύγες υπό τη θάλασσα, και ψάχνω στα ήσυχα νερά που είναι πάντα πιο βαθιά. Κοιτάζω την Άντα και τη Μανουέλα στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, τα ωραία κορίτσια με τα πολυβόλα στο Κομπάνι, που ίσως δεν ζουνε τώρα για να δούν τη νίκη, και παίρνω θάρρος. Κοιτάω τα πρόσωπα που φέγγανε στη Ρεματιά και τη φωνή του Σίμου που έτρεμε και παίρνω θάρρος.

Βλέπω τη γραβάτα - θηλιά του "ρεαλισμού" και τη βαρβαρότητα να δειπνεί με λουκάνικα Φραγκφούρτης. Βλέπω τις καθημερινές τρικλοποδιές ενός βαθιά αντιδραστικού μηχανισμού που μένει άθικτος και εκτός "διαπραγμάτευσης", με τελευταίο επεισόδιο την εκδικητική αυθαιρεσία ενός ανακριτή, κατά του δικαιώματος του Νίκου Ρωμανού να σπουδάσει. Δικαιώματος που κέρδισε με το σπαθί του και με το σπαθί μας, δικαιώματος που δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Βλέπω Αμυγδαλέζες, Σκουριές και συλλήψεις εργατών που διαδηλώνουν για τον τραγικό θάνατο τεσσάρων συναδέλφων τους στα ΕΛΠΕ της οικογενείας Λάτση. Και δεν βλέπω ούτε λέξη, ούτε κίνηση προς τα 'κει που λεφτά σίγουρα υπάρχουν, προς τους εφοπλιστές δηλαδή.

Αλλά βλέπω και μια μουσική που μούβαλε στο χέρι ένας φίλος, το παγωμένο βράδυ του Φλεβάρη, που μαζευτήκαμε χιλιάδες να στηρίξουμε την κυβέρνησή μας. Έγινε δίσκος αυτή η μουσική, από το "Κόκκινο", θα ταξιδέψει ανάμεσά μας.

Κι όσο θα είναι ανάμεσά μας η μουσική, η δημιουργία και η ευαισθησία χιλάδων "ανώνυμων" νέων ανθρώπων, έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε.

Πηγή: www.avgi.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου