Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ντρέπομαι βαθειά

της Ζαφειρίας Δημητροπούλου *

Πήρα τηλέφωνο στην Ευρώπη στις δυο τα ξημερώματα, ώρα Μεσογείου. Καμία απάντηση, μάλλον θα κοιμούνται σκέφτηκα. Πώς γίνεται λέω μέσα μου, το Αιγαίο ξενυχτάει τους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι πρωίας.

Τα Σμυρνέικα τραγούδια μού τα 'μαθε η γιαγιά μου, μιας και με ρωτάς τόσα χρόνια. Η γιαγιά μου η Ζαφείρω, όπως την φώναζαν στο χωριό της, την Κλεπά. Τραγούδαγε τις μουσικές της Ανατολής για να κοιμηθώ και εγώ δεν ήξερα ελληνικά, ψυχή μου, βλέπεις γεννήθηκα σε άλλη γη ξένη, βλέπεις η μάνα μου είναι αλλοδαπή.

Ξέρεις τι μου λένε όταν τους λέω είμαι μισή Μεξικάνα; Ήξερε λέει τι έκανε ο πατέρας μου και α και ου πόσο εξωτική είμαι. Ξερνάω τα συκώτια μου. Ντρέπομαι να μιλήσω για την ξενιτιά μου εδώ, όταν άνθρωποι κυνηγώντας την ζωή, πνίγονται στις θάλασσες που αγάπησα.

Στις θάλασσες που επιχειρηματίες χρεώνουν τις ξαπλώστρες για να κάνουν μόστρα ηθοποιοί και τραγουδιάρες, ντρέπομαι. Αλήθεια σου λέω,ντρέπομαι που δεν κάνω κάτι, που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω στην αλλοδαπή μητέρα μου, "δώσε όλα τα ρούχα που δεν πήρα μαζί μου". Ντρέπομαι.

Πήρα στην Ευρώπη τηλέφωνο, μια φίλη στην Ελλάδα, έναν πρώην έρωτα που τώρα μένει Γερμανία. Τίποτα, κανείς. Κοιμήθηκα και η γιαγιά η Ζαφείρω με επισκέφτηκε με δυο στίχους του Μήτσου. Μου τα 'πε, πάντα γελαστοί και γελασμένοι, όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, με τσιγάρο φεύγουν στα χείλη.

Ξύπνησα μέσα στο όνειρο και η μήτρα μου πονούσε, γιατί έφτασα όσο είμαι και δεν έχει ζωή μέσα της, ο Σοπενχάουερ το 'πε , κάτι είναι πολύ λάθος με εμάς, η μεγαλύτερη αμαρτία μας είναι που γεννηθήκαμε.

Ντρέπομαι. Βαθειά. Ντρέπομαι που γράφω αυτές τς γραμμές, ντρέπομαι που ανοίγει η καρδιά μου μια στιγμή και ύστερα ανησυχώ για τα λεφτά, για τα κιλά, για την δουλειά, για τι μικρό μου εγώ.

Με πήρε τηλέφωνο η αλλοδαπή μάνα και μου 'πε στα σπαστά ελληνικά της πως πήρε υπηκοότητα. Έκλαψα! Κοίτα, λέω η αριστερή κυβέρνηση. 23 χρόνια στην Ελλάδα παντρεμένη με Έλληνα, με παιδιά ελληνόπουλα που υπηρέτησαν τα ελληνικά στρατά, που σπούδασαν σε ελληνικά πανεπιστήμια, που και τα δυο πληρώνουν φόρους, μετά από 23 χρόνια, της είπαν το ναι.

Ξανακοιμάμαι μπας και τελειώσει ο εφιάλτης. Βασικά για να απαντήσω στη Ζαφείρω. Της λέω ωραία τα 'λεγε ο Μήτσος, αλλά έχει πει και το άλλο. Χρόνε μάστορα και γύφτο φτιάξε ένα κλειδί και κρυφτό, σου το 'χω πει δεν είναι εγώ για προκοπή. Δεν είμαστε, ρε γιαγιά, για προκοπή.

Ζηλέψαμε το γαλάζιο που ύμνησε ο Οδυσσέας και βουτήξαμε τον καμβά στο κόκκινο. Και επειδή είμαστε τσιγκούνηδες να σπαταλήσουμε λεφτά, θυσιάζουμε ανθρώπους, για να βάψουμε με το αίμα τους. Δεν το χωράει ο νους μου πως αλληλοσκοτώνομαστε, πως κολυμπάμε δίπλα πάνω από πτώματα.

Ήξερε ο Μήτσος. Γέννησε την Ρόζα. Δε την γάμησε, τη γέννησε και την τραγούδησε όπως της αρμόζει.

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία και κυρίως. Πώς η ιστορία γίνεται σιωπή.

Εύκολα.

Δυστυχώς.

Μίλα, ψυχή μου.

Περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα.

Τι;

Σε συγχωρώ.

Που δεν καταλαβαίνεις τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί...

* η Ζαφειρία Δημητροπούλου - Δελάνχελ είναι ηθοποιός, απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης.
Από πέρσι ζει και κάνει μεταπτυχιακό στο Λος Άντζελες απ' όπου γράφει τη στήλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου