Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Από το Παγκράτι στους Scorpions

Νόμισα ότι θα είχα να κάνω «απλώς» με έναν νεαρό και πολύ καλό σολίστα της βιόλας. Και τελικά συνάντησα μια ολοκληρωμένη μουσική προσωπικότητα που, αν και μόνο 26 ετών, μπαινοβγαίνει στις μεγαλύτερες ορχήστρες της Ελλάδας, συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα της ελληνικής και διεθνούς μουσικής σκηνής, και κάνει τα πρώτα βήματα στη σύνθεση. Α, ναι, να μην το ξεχάσω: συνεργάζεται και με τους Scorpions… Ο Γιώργος Γαϊτάνος, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες βιολίστες, μάς μίλησε για τις συναρπαστικές εμπειρίες του στον κόσμο της μουσικής και στα γήπεδα της Γερμανίας, πλάι στον Κλάους Μάινε.

Μια κουβέντα με τον βιολίστα Γιώργο Γαϊτάνο
Συνέντευξη: Ηρακλής Οικονόμου

Πρόσφατα βρέθηκες σε περιοδεία με τους Scorpions στην Γερμανία. Περίγραψέ μας την εμπειρία…

Με απλά λόγια μιλάμε για ονειρικές στιγμές. Το να απολαμβάνεις στα 16 σου, στο Παγκράτι, τις τεράστιες επιτυχίες που έχει αυτό το συγκρότημα και δέκα χρόνια αργότερα να τις ερμηνεύεις σε νέες unplugged ενορχηστρώσεις στην ίδια σκηνή μαζί τους είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικό. Όσο για την περιοδεία: πέντε μεγάλες συναυλίες σε Κέπτεν, Μόναχο, Αμβούργο, Στουτγάρδη και Κολονία. Χιλιάδες άτομα όλων των ηλικιών να γεμίζουν τα στάδια και να τους παρατηρείς να τραγουδάνε όλο το πρόγραμμα δίχως να χάνουν λέξη! Φοβερά συναισθήματα…


Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Η επανάσταση του φραπέ - Revolution Blues

'Εχω διαβάσει για την επανάσταση του 21, τη γαλλική επανάσταση, την επανάσταση των ρόδων, των γαρυφάλλων κ.λ.π. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των επαναστάσεων η συμμετοχή του λαού στους αγώνες, στους δρόμους, στις απεργίες, με προσφορά ακόμα και της ίδιας του της ζωής.

Οι σύγχρονοι έλληνες σαν ανάδελφος -μοναδικό καλούπι- πανέξυπνος, πολυμήχανος, πολύξερος λαός που είμαστε, εφαρμόζουμε νέου τύπου επανάσταση, την επανάσταση του φραπέ.

Ξεχωρίζω τέσσερεις κατηγορίες επαναστατικών ομάδων που θα συμμετάσχουν:

1η επαναστάτες του καναπέ:

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

78 χρόνια από τη δολοφονία του Λόρκα από φασίστες του Φράνκο


Τη νύχτα της 18ης Αυγούστου 1936, έξω από τη Γρανάδα μέλη της τοπικής φάλαγγας του φασίστα δικτάτορα Φράνκο απήγαγαν τον 38χρονο κομμουνιστή ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο Λόρκα είχε ταχθεί ανοιχτά κατά του φασισμού και των πραξικοπηματικών σχεδίων της Φάλαγγας. Οι φασίστες τον δολοφόνησαν, πυροβολώντας τον
πισώπλατα, στις 19 Αυγούστου, κοντά σε μια πηγή που οι Ισπανοί την ονόμαζαν Φουέντε Γκράντε, (Μεγάλη Πηγή) και οι Αραβες Αϊναδαμάρ (Πηγή των Δακρύων). Έτσι έκλεισε ο σύντομος κύκλος της ζωής ενός εκ των μεγαλύτερων ποιητών του αιώνα μας.


Με τη δική του ματιά μάθαμε να «κοιτάζουμε» την Ισπανία. Μοναχικός καβαλάρης της ποίησης, του θεάτρου και της μουσικής, ταξίδευε, ολοένα ταξίδευε, για την Κόρδοβα. Πισωκάπουλα στο μαύρο άλογό του, γυμνόστηθη Τσιγγάνα με το όπλο στο χέρι, η δημοκρατική Ισπανία, του «Νο Πασαράν».

Ο Λόρκα είχε προειδοποιηθεί από τους φίλους και τους συντρόφους του από τον Ιούλιο του 1936, όταν ήταν ήδη γνωστό ότι ο Φράνκο ετοίμαζε τα στρατεύματά του στο ισπανικό Μαρόκο και θα ξεσπούσε ο εμφύλιος πόλεμος, να μην πάει στην Ανδαλουσία. Απέρριψε μάλιστα προτάσεις να ταξιδέψει στην Κολομβία και στο Μεξικό. Ο εμφύλιος επισήμως ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου ενώ δύο ημέρες μετά, ο Λόρκα έφτασε στη Γρανάδα. Η περιοχή ήταν η πρώτη που κατελήφθη από τους φρανκιστές, ο γαμπρός του Λόρκα και δήμαρχος της Γρανάδα συνελήφθη στις 16 Αυγούστου και την επομένη εκτελέστηκε. Την ίδια ημέρα συνελήφθη και ο Λόρκα.

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Έδινε στην κωμωδία τη νότα της θλίψης - το κερασάκι στην τούρτα


Καλημέρα Βιετνάμ!

Δεν ξέρεις αγαπητέ κύριε Βιετνάμ,

πόσο συγκλονιστικό είναι μέσα από τη δική σου τραγωδία,
μέσα από έναν ακήρυχτο πόλεμο πάνω στο δικό σου κορμί
να βγαίνει γέλιο χάρι σε μια εμπνευσμένη αντιπολεμική κωμωδία.

Δεν θα μας εντυπωσίαζε τόσο, αν στο μυαλό μας είχαμε αυτό που έπρατταν οι μεγάλοι κλασσικοί εδώ και αιώνες: να συμπεριλάβουν στο δράμα και την τραγωδία και την κωμωδία.

Δεν ξέρω αν ο συνειρμός μου είναι σωστός, αλλά πιστεύω ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς παραπέμπει στον Θανάση Βέγγο - και οι δυο στον Τσάρλι Τσάπλιν. Και οι τρεις κατόρθωναν το τέλειο, να παίζουν και τα δυο είδη του δράματος σε μια παράσταση, σε μια ταινία. Κι επειδή διακρίθηκαν κυρίως ως κωμικοί, δεν ήταν λίγες οι φορές που χάριν σεναρίου ή σκηνοθετική αδεία η κωμωδία εξελισσόταν σε σκηνές τραγωδίας. Αλλά κι όταν ακόμα αυτές δεν υπήρχαν, και τους τρεις μεγάλους ηθοποιούς, τους πρόδιδε η θλίψη στο βάθος της ματιάς τους.

Δεν είναι συγκλονιστικό;

Αυτές τις σκέψεις έκανα από το πρωί που έμαθα για το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού καθώς δεν με ενδιέφεραν οι άλλες πτυχές των ρεπορτάζ.

Φαντάστηκα ότι στο τέλος της μέρας θα βρω κάτι που να ασχολείται με την ουσία, κάτι που να κρατάει τις στοιχειώδεις ισορροπίες βρε αδερφέ.


Πέρασαν τα μεσάνυχτα κι ακόμα αναρωτιέμαι γιατί ένα ρεπορτάζ για το τέλος μιας ζωής πρέπει να περιλαμβάνει τόσες λεπτομέρειες για τις αιτίες ή τις συνθήκες του θανάτου...

Ειδικά όταν πρόκειται για μια προσωπικότητα παγκόσμιας φήμης, τι νόημα έχει να προβάλλονται τόσο δυσανάλογα γεγονότα ή φήμες σε σχέση με μια μεγάλη και μακροχρόνια παρουσία και προσφορά.

Αυτές οι σκέψεις περνάνε μεν σαν φωτοβολίδα από το μυαλό, γίνονται όμως έμμονη ιδέα όταν ακούς, διαβάζεις ότι η οικογένεια ζητά σεβασμό σ' αυτή την πολύ δύσκολη στιγμή.

Θεώρησα ότι το κείμενο του Δημήτρη Μπούρα κράτησε κατά το δυνατό αυτές τις ισορροπίες, ενώ παράλληλα παρουσιάζει με αρκετή πληρότητα τα βιογραφικά εκείνα στοιχεία που μας αφορούν.

Παρόλα αυτά δεν απέφυγα να κόψω κάποιες προτάσεις που θα μπορούσε να είχε αποφύγει...

Λογοκρισία; Όχι... άλλωστε η παραπομπή μπορεί να λύσει το πρόβλημα κάθε αρρωστημένης περιέργειας - προσωπικά δεν θα το συνιστούσα, γιατί δεν είναι καν γαργαλιστικό...

Καληνύχτα Ρόμπιν Γουίλιαμς!


Ρόμπιν Γουίλιαμς: Έδωσε στην κωμωδία μια νότα θλίψης

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

μια χαρακιά στο χρόνο... τι γυρεύω εγώ εδώ;

Κάποτε βρέθηκε στο Κίεβο της Ουκρανίας, για λόγους οικογενειακούς... Η προσαρμογή της σε χώρα εντελώς διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου ζωής με την Ελλάδα ήταν αρκετά δύσκολη, αλλά είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση ενός μυθιστορήματος. «τι γυρεύω εγώ εδώ» τιτλοφορείται, ενώ υποστηρίζει πως το αύριο θέλει ψυχή να υπάρξει και εκδόθηκε από τις εκδόσεις «Φίλντισι». Με αφορμή την κυκλοφορία του, η συγγραφέας του απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ.

(Επιμέλεια: Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτης)
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης και μένει στην Αθήνα. Σπούδασε λογιστικά και στενογραφία και εργάστηκε -για λίγο καιρό- σαν λογίστρια, σε ιδιωτική εταιρία στο Ηράκλειο.
Έμαθε αγγλικά, μετά πτυχίων και.. τιμών που λένε. Εργάστηκε, για λίγο πάλι σαν καθηγήτρια Αγγλικών κι ύστερα ακολούθησε… τελώνια.
Ως αιθεροβάμων νους, ότι κι αν σπούδαζε -σοβαρό, με την έννοια του… κοινωνικού γίγνεσθαι- σίγουρα δε θα αποτελούσε την καθημερινότητά της. Ακολούθησε, λοιπόν, τελώνια και δραστηριότητες στα μέτρα της...

Σπούδασε ζωγραφική, στο μεγάλο πανεπιστήμιο
ενός φτασμένου ζωγράφου, που έλαχε να είναι θείος της. Αφοσιώθηκε. Έπεσε με τα μούτρα...
Ύστερα, ακολούθησε πάλι τους παλιόφιλούς της τα… τελώνια και στράφηκε στην ποίηση, πού 'χε ξεχάσει κλειδωμένη σε κάποιο συρτάρι χρόνια.

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

ο γητευτής των φιδιών - σύνθεση φιδιών και χορδών

Από το χάραμα σχεδόν λες και μας περίμενε για να πιάσει δουλειά, παρέα με τον γιο του, καθισμένοι κι οι δυο κατάχαμα λίγο έξω από το παλιό μαχαραγιάδικο παλάτι πάνω στη λίμνη του Πούσκαρ.



Τα σύνεργα του μεροκάματου λίγα και απλά, ίσα μια κοινή φλογέρα κι ένα σκεπαστό πλεκτό καλαθάκι, με ασυνήθιστο όμως περιεχόμενο.

Για την Ελλάδα ασυνήθιστο, εννοείται, όχι για την Ινδία όπου τα παράξενα (για μας) αποτελούν μάλλον τον κανόνα παρά την εξαίρεση. 

Μόλις μας είδε, φωτογράφοι εραστές των χρωμάτων της αυγής πάνω στην κοιμισμένη πόλη, μα και πρώτοι υποψήφιοι πελάτες της ημέρας, ο άντρας με το τουρμπάνι και το μεγαλόπρεπο μουστάκι έπιασε αμέσως τη φλογέρα.


Άνοιξε το καλαθάκι μπροστά του, ακούμπησε με την άκρη της τον φυλακισμένο ένοικο, κι εκείνος ορθώθηκε απειλητικά προς το μέρος του πριν αρχίσει να λικνίζεται στο ρυθμό της μελωδίας.



Δεκάδες χιλιάδες αριθμούν οι συνάδελφοι ομότεχνοί του γητευτές φιδιών, που στηρίζουν την επιβίωσή τους στο ιδιαίτερο αυτό αλισβερίσι τους με τα ερπετά, και δη με την κόμπρα ή «νάγια» όπως αποκαλείται το είδος στην ινδική υποήπειρο.

Κουφή όπως όλα τα φίδια, η νάγια στην πραγματικότητα δεν χορεύει όπως λαθεμένα συνήθως πιστεύεται παρασυρμένη από τις νότες της μουσικής, παρά ταλαντεύεται παλινδρομικά ακολουθώντας τη μετατόπιση της άκρης της φλογέρας που κινεί απαλά ο γητευτής.



Αυτό είναι εξάλλου και το μυστικό της εκπαίδευσης κατά πως διατείνονται οι ερπετολόγοι.



Η ανόρθωση του ενός τρίτου περίπου του μήκους του σώματος είναι μια φυσική αντίδραση της κόμπρα μόλις νοιώσει να απειλείται. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σε κάθε άνοιγμα του καλαθιού.







Μόνο που την απειλή την εκλαμβάνει ως προερχόμενη από τη φλογέρα που κινείται μπροστά της και όχι από τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν.

Παρακολουθεί την άκρη της φλογέρας σαν «υπνωτισμένη», έτοιμη ν’ αμυνθεί εφορμώντας, αν αντιληφθεί τον κίνδυνο να πλησιάζει υπερβολικά κοντά και σε απόσταση βολής.




Όσο αναπτύσσουν σχέσεις οικειότητας με το φίδι, οι γητευτές φαίνεται να γνωρίζουν καλά ποια είναι αυτή η ελάχιστη απόσταση ασφαλείας, χωρίς ν’ αποκλείονται παρ’ όλα αυτά τα σποραδικά ατυχήματα από το δάγκωμα της νάγια.


Ο κίνδυνος ατυχημάτων ωστόσο δεν αποθαρρύνει διόλου τους πατεράδες στο να μεταδίδουν τη γνώση τους στα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας έτσι τον επιούσιο χάρη σ’ ένα επάγγελμα κατά βάση κληρονομικό, που αποτελεί πανάρχαιο διαχρονικό κομμάτι του ινδικού τοπίου.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014

Ωδή στη χαρά

 γράφει η Ευγενία Λουπάκη

"Μα τι να πω τέλος πάντων
ντρέπομαι και να το πω
πως ειν' ωραίος ο κόσμος
επειδή σ' αγαπώ"
("Τα τραγούδια της Χαρούλας" - Λοΐζος - Ρασούλης - Πυθαγόρας, 1979)
 
 
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο, δίχως μια στάλα στοργή. Σκληρό καλοκαίρι, σκληρός ο περασμένος χειμώνας, κάθε πέρσι και καλύτερα, κι ο επόμενος ποιος ξέρει τι... Και τα χρόνια περνάνε κι η ζωή αλλάζει προς το χειρότερο, δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία, δίχως να υπολογίζει τη δικιά σου αγωνία. Κι ο χρόνος λιγοστεύει κι ο κόσμος όσο πάει αγριεύει.

Και οι ρυτίδες πληθαίνουν και τα μαλλιά ασπρίζουν κι οι έρωτες σπανίζουν, χλωμιάζουν στη σκιά. Φίλοι φεύγουν ξαφνικά, φίλοι φεύγουν αργά και βασανιστικά, φίλοι φεύγουν απλώς απ' τη ζωή σου. Σχέσεις χρόνων διαλύονται, διαψεύσεις αλλεπάλληλες, κόστος καθημερινό, που ακόμα δεν συνήθισες. Κάθε μέρα και μια είδηση αρρώστιας, κάθε μέρα και μια προειδοποίηση θανάτου. Κάθε μέρα αιμορραγεί ο έξω κόσμος, κάθε μέρα η καρδιά σου στη Γάζα βομβαρδίζεται, και τό 'χεις ξαναζήσει τόσες φορές αυτό...

Και ψάχνεις μια νύχτα φωτός μέσα στον ζόφο και ψάχνεις τη σωτηρία της ψυχής μέσ' την αλληλεγγύη και ψάχνεις να στηρίξεις την προσωπική σου αντίσταση με κόκκινα γάντια που αντέχουν στη χλωρίνη. Χτυπημένοι απ' τις σφαίρες της κρίσης, όλοι ανεξαιρέτως οι συνήθεις ένοχοι, ενοχικοί αριστεροί, προσπαθούμε να επιδέσουμε τα τραύματά μας με πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, ακτιβισμούς, να βοηθήσουμε για να βοηθηθούμε, να διαλύσουμε τον φόβο και τον θυμό μας, μέσα στον φόβο και τον θυμό των πολλών.

Κι είναι πολύ νωρίς μέσα στον κόσμο αυτό. Δεν έχουν ημερέψει οι ανθρώποι κι η καημένη η ανθρωπότητα δεν πρόλαβε να γράψει ούτε το άλφα, κι αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε, σου φωνάζουν οι ποιητές.

Ψάχνεις μια θάλασσα να σε γιατρέψει και το παλιό σύνθημα με τον ιμπεριαλισμό και τη μοναξιά τό 'χεις τόσες φορές αντιστρέψει... αλλά έχεις μία ζωή, μόνο μία, και δεν σου φτάνει πια μόνο ο θυμός για να τραφείς, θέλεις ανάσες, θέλεις χαμόγελο, θέλεις χαρά.

Μα τι χαρά μου λες, ο κόσμος υποφέρει και πεινά κι εσείς τα ίδια παραμύθια. Μακάρι κι έτσι, πες μου, το παραμύθι σου εγώ πιστεύω. Γιατί αν πάψω να το πιστεύω, θα μ' έχουν νικήσει.

Θα μας έχουν νικήσει, θα έχουμε ηττηθεί, όταν ξεχάσουμε τα τριαντάφυλλα, όταν νιώθουμε ένοχοι επειδή ερωτευόμαστε, επειδή πάμε σινεμά, επειδή ξεκουραζόμαστε μερικές μέρες, όταν ντρεπόμαστε σχεδόν να πούμε ότι περάσαμε όμορφα, επειδή υπάρχει η Γάζα, η Μανωλάδα, οι καθαρίστριες.

Μέσα απ' αυτό το φονικό, μονάχα η γεύση της χαράς θα μας σώσει. Μονάχα η διεκδίκησή της θα μας ενώσει. Κι όποιος την έχει ξεχάσει, όποιος την ενοχοποιεί, είναι ήδη νεκρός.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

σαν άλλοτε, καλόν Αύγουστο να έχουμε

και να μην ξεχνάμε αυτούς που απλόχερα μας άφησαν το σπόρο τους.

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό