"Hey γαμημένε άστεγε, κάνε πιο κει, δεν μπορώ να περάσω με το ποδήλατό μου"......

γράφει ο Χρήστος Κοτρώτσιος*

"...μετανάστες με κρεμάμενα κουδουνάκια στα άκρα τους διασκεδάζουν τον κόσμο στην Ερμού και οικογένειες σταματούν για να απολαύσουν το θέαμα, όποιος έχει αφήνει το σκουπιδάκι του στο χαρτόκουτο μπροστά στους μετανάστες και συνεχίζει το δρόμο του, μέχρι που τρεις λιμουζίνες μαύρες σταματούν, μπάτσοι σπρώχνουν τον κόσμο και τρεις πλούσιες κυρίες με φανταχτερά ρούχα στέκονται μπροστά στο σόου και αφήνει η καθεμιά από δύο τεράστιες πολύχρωμες σακούλες γεμάτες σκουπίδια.

Οι δημοσιογράφοι παραληρούν και ο κόσμος κλαίει με αναφιλητά απ' την συγκίνηση μουρμουρίζοντας πως υπάρχει ελπίδα τελικά...

αποτρελαμένοι χίπστερς φωτογραφίζουν άστεγους με φίλτρο στο φακό της κάμερας για να ανέβει στο προσωπικό τους μπλογκ και να συζητάνε με τους υπόλοιπους χίπστερς τις φωτοσκιάσεις στο μπουφάν του άστεγου και μαζεύονται στο σπίτι του αρχιχίπστερ για να αναλύσουν την κατάσταση...

''Hey γαμημένε άστεγε, κάνε πιο κει, δεν μπορώ να περάσω με το ποδήλατό μου...σεβάσου επιτέλους και τους άλλους, hey γαμημένε άστεγε''

* ο Χρήστος Κοτρώτσιος είναι συγγραφέας,

απόσπασμα-προδημοσίευση από το υπό έκδοση βιβλίο του

Γιατί ερωτευόμαστε; - Give me a Reason...

Μια απόπειρα φιλοσοφικής προσέγγισης του έρωτα

γράφει ο Δημήτρης Κεχρής

"Όσο λιγότερο σκεφτόμαστε τον έρωτα, τόσο πιο αυτονόητος μας φαίνεται. Όταν όμως, αρχίζουμε και στύβουμε το μυαλό μας για να τον καταλάβουμε, τότε πέφτουμε

στο καζάνι του διαβόλου."

 Patrick Suskind

Γιατί ερωτευόμαστε; Προϋπάρχει του έρωτα κάποια ανάγκη να ερωτευθούμε; Ποια είναι η προέλευση και ποιος ο σκοπός του έρωτα; Ο έρωτας συνδέεται άρρηκτα με κάποια αντικειμενική μοναδικότητα του προσφιλούς προσώπου; Η ομορφιά γεννά τον έρωτα ή ο έρωτας την ομορφιά; Η αφετηρία ενός έρωτα θεμελιώνεται υποχρεωτικά στην άγνοια; Οδηγεί ο έρωτας στην ευτυχία και αν ναι, πώς γίνεται να θεωρούμε ως  ύψιστη ευτυχία κάτι που μας αποβλακώνει και φέρνει στο προσκήνιο το χειρότερο, βάναυσο και κτηνώδη εαυτό μας;

Από τις απαρχές του πολιτισμού ο άνθρωπος με ελάχιστα ζητήματα ασχολήθηκε τόσο διαχρονικά και επίμονα όσο με τον έρωτα και όλες τις παραλλαγές, τα στάδια, τις αποχρώσεις, τις συνέπειες, την ηδονή και την οδύνη που είναι συνυφασμένα με αυτόν. Επιχειρώντας όμως, να προσεγγίσουμε φιλοσοφικά τον έρωτα, οφείλουμε εξ΄αρχής να ομολογήσουμε ότι ενυπάρχει σε αυτόν μια υψηλού βαθμού εγγενής απροσδιοριστία που τον καθιστά δομικά εχθρικό σε οποιαδήποτε τέτοιου είδους ανάλυση.

με αφορμη "το γελαστό παιδί"...

αναρτήθηκε από Underground με στρας

Θυμάμαι σαν σήμερα εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις, είναι από τις νύχτες που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα από το μυαλό σου. Ναι, είναι από εκείνες τις νύχτες που θα σε στοιχειώνουν ίσως και για πάντα. Είναι σαν τις Ερινύες ας πούμε, που έρχονται καμιά φορά στον ύπνο σου. Ίσως γιατί κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ηθικός αυτουργός για όσα έχουν γίνει αλλά και για εκείνα που θα 'ρθουν...

Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνήματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συναίσθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη...

Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους. Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή.

Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ... Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με τότε...