Οδός κλεψύδρας

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Περπατώντας κρεμόμαστε από τους ήχους
κουνώντας τα χέρια
αφήνουμε το χρόνο πίσω μας.

Η σκέψη αλλόκοτη φωτίζει τη νύχτα.
Σιωπή ατέλειωτη κάτω από τα στήθη,
απάνθρωπη φάρσα τούτο το παιχνίδι με το χρόνο.

Εικόνες από το σήμερα ή το χθές

παραμορφώνουν το αύριο.

Ένα αύριο αλκοολικό, άρρωστο.

Μια μέρα γεννήθηκα,

μια μέρα γέλασα,

μια μέρα πόνεσα,

μια μέρα πέθανα.

δώδεκα μίλια

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Πρώτη του χρόνου

γιορτή άνευ λόγου

ευχές τετριμμένες

ζωές μετρημένες

Πρώτη του μήνα

σαν τσόφλι στο κύμα

το σέρνει το ρεύμα

ναρκώνει το πνεύμα

Στολίδια, τραγούδια,

αμέτρητα γούρια

γεμάτες βιτρίνες

φαρμάκι στις κρήνες

Όλα μένουν ίδια

πέτρινα γεφύρια

χόρτα τα σκεπάζουν

ίδια πάλι μοιάζουν

Γέννηση δε θάρθει

κλώνος με αγκάθι

άστρο δε φωτίζει

δώρα δε χαρίζει

Τι μου έμαθε ο παππούς χρόνος

γράφει η Αθηνά Κ.Π.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου και οι ημέρες φαντάζουν ρεζερβέ για οικογενειακά τραπέζια και αγαπημένους φίλους;

Είναι το πρόβλημα αυτή η εξαναγκαστική χαρούμενη διάθεση ή όλα αυτά τα λαμπιόνια, τα φαγητά, τα χαμόγελα τα δήθεν και τα μη ή κάποια ανασκόπηση αυτού που πέρασε κι αυτού που έρχεται;

Έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να πονάμε αναδρομικά και επετειακά για ένα σωρό πράγματα που μας συνέβησαν, ακόμη και αν μία μέρα πριν, γνωρίζαμε πως τους είχαμε πλέον βάλει τη σφραγίδα «ξεπερασμένο» και τα είχαμε χώσει στην κατάψυξη.

Με φωτισμένη τη σκέψη, φωτεινά μονοπάτια χαράζουμε

ατίθαση σκέψη

εδώ στο νότο