Μέχρι όσο!...

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Τα ωραία δε θέλω να τα κρατάω μόνο για μένα. Θα σας μιλήσω σήμερα για μια από τις πιο ωραίες και ελπιδοφόρες ερωτικές ιστορίες.

Λένε πως ο έρωτας είναι η ζωή μας, η ουσία, η κηροζίνη μας και το εύφλεκτο υλικό για δράση και

δημιουργία. Πόσο καλοδεχούμενος και απαραίτητος είναι, όταν είσαι κοντά στα ενενήντα σου χρόνια, το έχω ζήσει το περασμένο καλοκαίρι, ελάτε πιο κοντά να σας πω!...

Η γιαγιά μου, χρόνια πολλά μακαρίτισσα, είχε μια κολλητή φίλη, την κυρία Αντιγόνη, που επειδή όλη μέρα μπαινόβγαινε στο σπίτι μας, τη φώναζα κι αυτή ''γιαγιά'' (το ίδιο την αποκαλώ μέχρι σήμερα), θεωρώντας εντελώς φυσιολογικό να έχεις δύο γιαγιάδες από την πλευρά της μαμάς σου. Η δεύτερη, λοιπόν, αυτή γιαγιά μου, υπήρξε παντρεμένη με κάποιον που δεν αγάπησε ποτέ, σχεδόν απεχθανόταν. Έκανε μαζί του παιδιά, απέκτησε εγγόνια και ζούσε μια ζωή φαινομενικά ήρεμη και ''όπως πρέπει'' για τα δεδομένα της εποχής.

Μεγαλώνοντας έμαθα από την κανονική μου γιαγιά πως η γιαγιά Αντιγόνη ήταν ερωτευμένη από τα μικράτα της με τον αδελφό της γιαγιάς μου, αλλά κι εκείνος είχε αισθήματα τρυφερά, που επιμελώς έκρυβε. Κρυφός, βουβός και εμποδισμένος έρωτας από τα σόγια τους, είχαν αγόγγυστα αποδεχτεί τις ζωές τους και τη μοίρα τους. Και σκύβοντας το κεφάλι με αξιοπρέπεια τα έδωσαν όλα στη σκληρή βιοπάλη και στη φροντίδα των οικογενειών τους, χωρίς όμως ποτέ να δώσουν και δικαίωμα ή λαβές για κακεντρεχή σχόλια στο στενό περιβάλλον της επαρχίας που ζούσαν.

Ο καιρός περνά, εκείνη μένει χήρα πολλά χρόνια πριν. Εδώ και δέκα μήνες χάνει και ο αδελφός της γιαγιάς μου τη δική του σύντροφο. Και τώρα αρχίζουν τα υπέροχα θαύματα! Δειλά δειλά έχουν αρχίσει τα τηλεφωνήματα και τα γελάκια σαν ερωτευμένοι έφηβοι, οι τρυφερότητες και οι εξάψεις. Οι ανησυχίες, όταν ο ένας δε βρίσκει τον άλλον, η αγωνία και το ουσιαστικό νοιάξιμο, εκείνο που είναι δυνατό και αληθινό, γιατί δεν έχεις περιθώρια για ψέματα και δικαιολογίες και η ζωή δεν περιμένει, τώρα περισσότερο από ποτέ ζεις τη στιγμή και τη διαστέλλεις όσο μπορείς και αντέχεις...

Οι μέρες κυλούν με συγκινητική φροντίδα και μουρμούρα δική της, εάν δεν τρώει πολύ ο αγαπημένος της και με γλύκα στη δική του ματιά, όταν η Αντιγόνη του κουράζεται και πονά η μέση της. Τα έζησα από κοντά αρκετές φορές αυτό το διάστημα, μιλάνε και κοιτάζονται λες και είναι μόνοι τους στον κόσμο. Εκείνη κοκκινίζει σαν παιδούλα, όταν μιλά για εκείνον. Το να ζεις το κοκκίνισμα μιας γυναίκας που ζει τον έρωτά της στην ηλικία αυτή, το λέω ευλογία, το λέω και θαύμα, το λες και η ζωή σου χαμογελάει!

Ανάμεσα στα ρευματικά και τις ζαλάδες του μαγειρεύει και του στέλνει το αγαπημένο του φαγητό. Πόσες φορές με έστειλε αυτό το καλοκαίρι να του φέρνω διάφορα, ούτε που θυμάμαι. Προσωπικά, για να σηκωθώ με σαράντα βαθμούς στο καταμεσήμερο του Αυγούστου να μεταφέρω φαγητό, μόνο αν κάποιος λιμοκτονεί και κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του. Όταν όμως κάποιοι λιμοκτονούν από αγάπη, γίνεσαι μαραθωνοδρόμος και παίρνεις και το χρυσό!

Θαύμα είναι να βλέπεις τα αστέρια που πέφτουν από τα βλέμματά τους και όνειρο να ακούς τις μουσικές από τις γραμμές του τηλεφώνου, όταν μιλάνε. Και κάπως έτσι πιστεύεις στον έρωτα...κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως η ζωή αποκτά νόημα, μόνο όταν βρεις μια αγκαλιά και μια θέση κάτω από το μπράτσο κάποιου άλλου, για να μη φοβάσαι στα σκοτάδια. Και προτιμάς να παλεύεις για το ''καλό τέλος'' και για ένα αβέβαιο στοίχημα... μέχρι όσο!

Έρωτας και ζωή... Πολλά χρόνια πριν ήταν ο... και η... Και μετά; Μετά έζησαν τον έρωτα... Για όλη τους τη ζωή... και για πολλές ζωές και θα ταξιδεύουν μαζί σαν παραμυθένια αστρική σκόνη και θα λάμπει το σύμπαν...

Οι καλύτεροι έρωτες τελικά είναι στην ηλικία εκείνη που η ζωή δε σου αφήνει περιθώρια για υπεκφυγές, ντροπές και λάθη! Μέχρι πότε; Μέχρι όσο... Για πάντα!