hot'n'sharp wishes...

ατίθαση σκέψη

εδώ στο νότο

Εντουάρντο Γκαλεάνο: Φόρος τιμής στον Φιντέλ

μετάφραση - επιμέλεια: Τάσος Τσακίρογλου

Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθει να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ' αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του:

Jack London: Οι πολύ φτωχοί είναι το τελευταίο και σίγουρο αποκούμπι για τους πεινασμένους

Ήταν στο Ρένο της Νεβάδα, καλοκαίρι του 1892. Ήταν και παζάρι κι η πόλη ήταν γεμάτη μικρολωποδύτες και απατεωνίσκους, για να μη μιλήσουμε για στίφη ολόκληρα από πειναλέους αλήτες.

Οι πειναλέοι αλήτες έκαναν την πόλη «πειναλέα» πόλη. Βροντούσαν τις πίσω πόρτες των σπιτιών των ευυπόληπτων πολιτών, μέχρι που οι πίσω πόρτες έπαψαν πια ν’ ανοίγουν.

Δύσκολη πόλη για μάσες, έλεγαν τον καιρό εκείνο οι αλήτες. Ξέρω πως μου 'λειψαν πολλά γεύματα, παρά το γεγονός ότι μπορούσα να συρθώ ως την επόμενη αν μου βροντούσαν κατάμουτρα μια πόρτα, για να τσιμπήσω κάτι ή να με τραπεζώσουν ή και να ζητιανέψω στο δρόμο.

το θεριό

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Έχω ένα θεριό

βαθιά μες στην καρδιά μου

θέλω να τα πω

μα πνίγει τη μιλιά μου

Έχω ένα θεριό 

τρώει τα σωθικά μου

πάω να κοιμηθώ

και κλέβει τα όνειρά μου

Είναι ένα παράσιτο 

που ζει από εμένα

με έκανε απρόσιτο

αφού δεν έχω εσένα

Έχω ένα θεριό 

κυλάει μες στη φλέβα

θέλω να τ' αρνηθώ

μ' αυτό μου πίνει αίμα

Είναι ένα παράσιτο 

που ζει από εμένα

με έκανε απρόσιτο

αφού δεν έχω εσένα

Το πολεμώ με το αλκοόλ 

πίσω να το αφήσω

αναίσθητος στο χωλ

για πάντα να το σβήσω

Θανάση Βέγγο, καλέ μου άνθρωπε...

Μια μέρα σαν κι αυτή, 3 Μαΐου του 2011, αφήνει την τελευταία του πνοή ο Θανάσης Βέγγος, ο ηθοποιός που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

«Δουλεύω με το ένστικτο,

δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα», έλεγε ο ίδιος. «Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα».

Γεννημένος το Μάιο του 1927 στον Πειραιά, από φτωχή οικογένεια, ο Θανάσης Βέγγος έκανε πολλές δουλειές για να τα βγάλει πέρα, ενώ παράλληλα έβγαινε για διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, ο οποίος έχασε τη θέση του εξαιτίας των αριστερών του φρονημάτων.

H ιστορική συναυλία των Rolling Stones στην Κούβα

Οι Κουβανοί χόρεψαν το βράδυ της Παρασκευής με τους ρυθμούς των Rolling Stones, στη πρώτη συναυλία του θρυλικού συγκροτήματος στη Κούβα.

Οι Κουβανοί το διασκέδασαν, και μάλιστα δωρεάν, ενώ οι Rolling Stones -ακόμη και στα 70 τους- απέδειξαν πως δικαιολογημένα αναγνωρίζονται ως το «βαρύ όπλο» του... «δυτικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού».

Όπως είπε χαριτολογώντας ο μάνατζερ του θρυλικού συγκροτήματος Dale «Opie» Skjerseth «η επίσκεψη Ομπάμα στην Κούβα ήταν απλώς το… opening της συναυλίας των Rolling Stones» στο Ciudad Deportiva της Αβάνας.

Ντρέπομαι βαθειά

της Ζαφειρίας Δημητροπούλου *

Πήρα τηλέφωνο στην Ευρώπη στις δυο τα ξημερώματα, ώρα Μεσογείου. Καμία απάντηση, μάλλον θα κοιμούνται σκέφτηκα. Πώς γίνεται λέω μέσα μου, το Αιγαίο ξενυχτάει τους καλοκαιρινούς μήνες μέχρι πρωίας.

Τα Σμυρνέικα τραγούδια μού τα 'μαθε η γιαγιά μου, μιας και με ρωτάς τόσα χρόνια. Η γιαγιά μου η Ζαφείρω, όπως την φώναζαν στο χωριό της, την Κλεπά. Τραγούδαγε τις μουσικές της Ανατολής για να κοιμηθώ και εγώ δεν ήξερα ελληνικά, ψυχή μου, βλέπεις γεννήθηκα σε άλλη γη ξένη, βλέπεις η μάνα μου είναι αλλοδαπή.

Ξέρεις τι μου λένε όταν τους λέω είμαι μισή Μεξικάνα; Ήξερε λέει τι έκανε ο πατέρας μου και α και ου πόσο εξωτική είμαι. Ξερνάω τα συκώτια μου. Ντρέπομαι να μιλήσω για την ξενιτιά μου εδώ, όταν άνθρωποι κυνηγώντας την ζωή, πνίγονται στις θάλασσες που αγάπησα.

Οδός κλεψύδρας

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Περπατώντας κρεμόμαστε από τους ήχους
κουνώντας τα χέρια
αφήνουμε το χρόνο πίσω μας.

Η σκέψη αλλόκοτη φωτίζει τη νύχτα.
Σιωπή ατέλειωτη κάτω από τα στήθη,
απάνθρωπη φάρσα τούτο το παιχνίδι με το χρόνο.

Εικόνες από το σήμερα ή το χθές

παραμορφώνουν το αύριο.

Ένα αύριο αλκοολικό, άρρωστο.

Μια μέρα γεννήθηκα,

μια μέρα γέλασα,

μια μέρα πόνεσα,

μια μέρα πέθανα.

δώδεκα μίλια

γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Πρώτη του χρόνου

γιορτή άνευ λόγου

ευχές τετριμμένες

ζωές μετρημένες

Πρώτη του μήνα

σαν τσόφλι στο κύμα

το σέρνει το ρεύμα

ναρκώνει το πνεύμα

Στολίδια, τραγούδια,

αμέτρητα γούρια

γεμάτες βιτρίνες

φαρμάκι στις κρήνες

Όλα μένουν ίδια

πέτρινα γεφύρια

χόρτα τα σκεπάζουν

ίδια πάλι μοιάζουν

Γέννηση δε θάρθει

κλώνος με αγκάθι

άστρο δε φωτίζει

δώρα δε χαρίζει

Τι μου έμαθε ο παππούς χρόνος

γράφει η Αθηνά Κ.Π.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μελαγχολούμε κάθε φορά που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου και οι ημέρες φαντάζουν ρεζερβέ για οικογενειακά τραπέζια και αγαπημένους φίλους;

Είναι το πρόβλημα αυτή η εξαναγκαστική χαρούμενη διάθεση ή όλα αυτά τα λαμπιόνια, τα φαγητά, τα χαμόγελα τα δήθεν και τα μη ή κάποια ανασκόπηση αυτού που πέρασε κι αυτού που έρχεται;

Έχουμε μια εκπληκτική ικανότητα να πονάμε αναδρομικά και επετειακά για ένα σωρό πράγματα που μας συνέβησαν, ακόμη και αν μία μέρα πριν, γνωρίζαμε πως τους είχαμε πλέον βάλει τη σφραγίδα «ξεπερασμένο» και τα είχαμε χώσει στην κατάψυξη.

Με φωτισμένη τη σκέψη, φωτεινά μονοπάτια χαράζουμε

ατίθαση σκέψη

εδώ στο νότο