Οδός κλεψύδρας

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Περπατώντας κρεμόμαστε από τους ήχους
κουνώντας τα χέρια
αφήνουμε το χρόνο πίσω μας.

Η σκέψη αλλόκοτη φωτίζει τη νύχτα.
Σιωπή ατέλειωτη κάτω από τα στήθη,
απάνθρωπη φάρσα τούτο το παιχνίδι με το χρόνο.

Εικόνες από το σήμερα ή το χθές

παραμορφώνουν το αύριο.

Ένα αύριο αλκοολικό, άρρωστο.

Μια μέρα γεννήθηκα,

μια μέρα γέλασα,

μια μέρα πόνεσα,

μια μέρα πέθανα.

Το τέλος βρίσκεται εκεί που είναι η αρχή.

Φωνές σαγηνευτικές εξουσιάζουν τη σκέψη,

σηματωρός της ψυχής.

Την ξέρω τη γεύση.

Σαν άγγελος ή σαν δαίμονας,

οι κύκλοι που διαγράφουν αδιαπέραστοι.

Κρατώντας σημειώσεις, χαρτάκια,
παραπομπές στα περιθώρια των συμβολαίων

αόρατες γραμμές χωρίς βία,

ελεύθερα φεύγουν χωρίς σκοπό.

Τα θαυμαστά τα προσπερνούμε…

Απρόσεχτα ζούμε,

απρόσμενα πεθαίνουμε,

ορφανές υποσχέσεις

σαν αγέρας στη σιωπή

Το κλείσιμο ενός κύκλου,

η αρχή ενός άλλου.

Διάσπαρτες νότες

στη σπειροειδή τροχιά που κάνει η ψυχή

σε ουράνια φυγή.