τίποτα δεν είναι αδύνατο

Το χθες ένα κακό όνειρο

μία κραυγή

ένας θόρυβος ασθενοφόρου

ανεξήγητος

μία νεκρή χάντρα

τα ξημερώματα

Μας έπνιξαν

μας τσάκισαν

Τους μισήσαμε

τους τσακίσαμε

Οι μεγάλες μέρες εμφανίστηκαν
Ηρθε η ώρα
η ελπίδα στη χώρα



Σε λίγο
τ΄άστρα θα λάμψουν
ο ήλιος θα πάρει θέση
φως ελπιδοφόρο
θα κάψει τους αριθμούς
θα φτερουγίσει το όνειρο
και τότε θα λέμε
τίποτα δεν είναι αδύνατο

Α.Α.

«Σήμερα πήρα ανάσα!»

γράφει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης

Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.

Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.

Τα αντίο του Χόλυγουντ

γράφει η Αθηνά Κ.Π.

 

Έρχεται η στιγμή που πρέπει να πεις αντίο. Η στιγμή αυτή σε βρίσκει σε ένα αεροδρόμιο, στη μέση του δρόμου, δίπλα σε μια πόρτα ή ακόμα και μπροστά σε ένα βιαστικό σημείωμα.

Ο φόβος του αποχαιρετισμού φορτίζεται και με ένα άγχος κινηματογραφικού υπόβαθρου.

Πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται πώς θα βγάλει εκείνον το συγκινητικό λόγο που θα κλείσει με το γδούπο της πόρτας ή πώς θα ψιθυρίσει εκείνες τις μαγικές λεξούλες που θα γίνουν ρητό και θα επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά με ευλάβεια.

Στις ταινίες που τρέχουμε να ζητήσουμε παρηγοριά και εντατικά μαθήματα μη-ρεαλισμού η στιγμή του αποχωρισμού έρχεται σιγά σιγά, μερικές φορές υπερβολικά «σιγά σιγά». Κοντινά στους πρωταγωνιστές, ίσως να δούμε και καμιά αγκαλιά, βουρκωμένα μάτια, η μουσική κλιμακώνεται -βιολιά κατά προτίμηση ή κάποιο μελαγχολικό πιάνο- και τότε κατευθείαν από την πένα του σεναριογράφου, στα χείλη του ηθοποιού οι πιο όμορφες, εμπνευσμένες, μοναδικές λέξεις που θα συνθέσουν το αντίο.

Πρωτοχρονιά σήμερα

Πρωτοχρονιά σήμερα. Την περίμενε πώς και πώς. Από τότε που ήταν παιδί.

Είχε μια μαγεία αυτή η μέρα. Τα καλούδια επάνω στο τραπέζι. Τα δώρα. Και τέλος το φλουρί της βασιλόπιτας. Αχ με την ανυπομονησία περίμενε το κόψιμο της βασιλόπιτας!!! Κι ούτε ήξερε γιατί.

Αν γυρίσει το χρόνο πίσω και ψάξει στα χρονοντούλαπα των αναμνήσεων ίσως να πονέσει. Ο πόνος κρατά τη μνήμη ζωντανή. Είχε ανάγκη να πονέσει. Να νιώσει ευγνωμοσύνη που πόνεσε.

Αν υπάρχει ευτυχία στη ζωή, ήταν εκείνες οι στιγμές, σκέφτεται τώρα. Και λυπάται, πολύ λυπάται, που δεν το ήξερε τότε, να τις ζήσει πιο δυνατά, πιο απόλυτα.

Πρέπει να τις θυμηθώ μία μία, σκέφτεται πάλι, να τις ζήσω ξανά, να τις κάνω καταδικές μου, μπορώ άραγε; Αυτό το επιτρέπει ο χρόνος;

Όμως τις παίρνει κάποιος και τις γεμίζει ομίχλη θαμπή.

Και πάει στις φωτογραφίες. Τα δάχτυλά της σφίγγουν τις φωτογραφίες. Σαν να τις φοβάται. Τον φοβάται τον πόνο που ίσως θα νιώσει βλέποντας τις φωτογραφιες. Τις κοίταζε με άλλο βλέμμα. Κι ας μην το καταλάβαινε ακριβώς.

Ήταν σίγουρη πως το βλέμμα αυτό ήταν χωνεμένο μέσα στο τοπίο, εκείνο το τοπίο

της ευτυχίας. Και δεν την ενδιέφερε να το αναλύσει αυτό. Φτάνει που το ζούσε με την καρδιά της.

Μόνο που τότε δεν ήξερε. Ποτέ δεν ξέρουμε αυτό που ακριβώς ζούμε. Είναι σαν να μας ξεφεύγει το πιο ουσιώδες. Όμως πρέπει να βρει κι αυτό που της ξέφυγε, τότε... Ήταν πράγματα που τα προσπερνούσε έτσι απαρατήρητα. Και θυμώνει τώρα.

Δεν ήξερε πόσο σημαντική πόσο μοναδική ήταν η στιγμή που υπάρχει και μετά χάνεται. Α, πώς δεν το ήξερε αυτό! Πώς δεν το είχε προσέξει! Ήταν αυτό ακριβώς που πάντα της ξέφευγε. Όμως ήταν ευτυχισμένη. Και το προσπερνούσε χωρίς πόνο. Δεν είχε καιρό να πονέσει.

Για φαντάσου! Κάποτε δεν είχε καιρό για τον πόνο! Στην ευτυχία δεν έχουμε καιρό για τέτοια. Και τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα. Τόσο αθώοι είμαστε.

Τόσο αθώους μας θέλει ο χρόνος για να γίνουμε τα τέλεια θύματά του. Όμως το μυαλό μου δεν θα το εξουσιάσει! Όσο πονάει, θα είναι ζωντανό και θα τον μάχεται.

Σήμερα είναι ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ και Ανατέλλει για τον κόσμο, για τον άνθρωπο, αυτόν τον βασανισμένο, τον τυραγνισμένο. Αν όλοι βάζαμε ένα χέρι βοηθείας σ' αυτή την ΑΝΑΤΟΛΗ τότε ίσως γινόταν ένα ΘΑΥΜΑ. Μήπως…

Η σκέψη τη γεμίζει ενέργεια. Και ο πόνος εξαφανίζεται. Φοράει το καλό της φόρεμα. Χτενίζεται όμορφα. Ανοίγει το παράθυρο να μπουν οι εικόνες του δρόμου με τα στολισμένα σπίτια, οι ομιλίες των περαστικών. Αισθάνεται υπέροχα!!! Κι αυτό είναι θαυμάσιο!

Προσπαθεί να ξεπεράσει το φόβο. Αγαπά τον πόνο που κρατά τη μνήμη ζωντανή. Είπε, η αγάπη είναι πόνος.

Και παίρνει βαθιά ανάσα. Και χαμογελά!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

 Α.Α.