Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

με αφορμη "το γελαστό παιδί"...

αναρτήθηκε από

Θυμάμαι σαν σήμερα εκείνη την νύχτα του Σεπτέμβρη. Βλέπεις, είναι από τις νύχτες που δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα από το μυαλό σου. Ναι, είναι από εκείνες τις νύχτες που θα σε στοιχειώνουν ίσως και για πάντα. Είναι σαν τις Ερινύες ας πούμε, που έρχονται καμιά φορά στον ύπνο σου. Ίσως γιατί κάπου μέσα σου αισθάνεσαι ηθικός αυτουργός για όσα έχουν γίνει αλλά και για εκείνα που θα 'ρθουν...

Πρώτα βλέπεις, άρχισαν τα τηλέφωνήματα και τα μηνύματα στο κινητό. Δε θυμάμαι ακριβή ώρα, θυμάμαι μόνο εκείνο το αίσθημα της αναμονής που με διακατείχε. Ήταν εκείνο ακριβώς το συναίσθημα που είχα νιώσει και τότε, τον Δεκέμβρη...

Ύστερα άρχισε η παραπληροφόρηση, η σύγχυση αλλά και η ελπίδα πως όλα είναι ακόμη στη θέση τους. Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει επίμονα, τα social media οργιάζουν για ακόμη μια φορά, στέκομαι απαθής μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Διαβάζω με τις ώρες μέχρι να μπορέσω να ενώσω όλα τα κομμάτια της ιστορίας, ώστε να μπορέσω να καταλάβω τι έχει συμβεί. Η καρδιά μου χτυπούσε όλο και πιο δυνατά, θυμάμαι πως ένιωθα οργή.

Ναι, μόνο αυτό μπορώ να θυμηθώ... Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με τότε...

Ώρες ώρες νομίζω πως μένουμε στάσιμοι. Να, νιώθω ότι είμαστε θεατές του ίδιου κακοπαιγμένου έργου. Ξέρεις και συ πώς είναι - έτσι δεν είναι;

Ξέρεις πώς είναι να σκοτώνουν το μέλλον σου! Να σκοτώνουν τα παιδιά σου! Το φίλο σου! Κάποιο γνωστό σου!

Ξέρεις πώς είναι να σκοτώνουν όλους εκείνους που ονειρεύονται και που αγωνίζονται για ένα κόσμο αλλιώτικο από δαύτον! Ένα κόσμο που δε θα προάγει το μίσος και τη βία, ένα κόσμο που δε θα διαχωρίζει το μαύρο από το άσπρο, ένα κόσμο που κέντρο του θα είναι
μόνο ο άνθρωπος.

Ναι, ο άνθρωπος... Νομίζω πως ξέρεις...

Κάπως έτσι ήταν και ο Παύλος λοιπόν. Όχι, δεν τον ήξερα... Το μόνο που ήξερα ήταν ότι για τους άλλους ήταν ο  Killah p. Ένας άνθρωπος που μέσω της μουσικής του εκφραζόταν.


Κάποιοι βέβαια, βιάστηκαν  να τον στοχοποιήσουν και να τον εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο.
Βλέπεις ήταν Αντιφασίστας.

Τι σημαίνει άραγε αντιφασίστας; Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω. Να, θέλω να πω δηλαδή πως όλοι μας κατά μία έννοια είμαστε αντιφασίστες.

Ποιός θέλει ας πούμε να σκορπίζει μίσος; Ποιός θέλει να ζει με το φόβο του θανάτου; Με το φόβο
της λογοκρισίας; Ποιός θέλει να ζει με σβάστικες και ναζιστικά σύμβολα; Ποιός είναι ευτυχισμένος με τον θάνατου ενός παιδιού; Ακόμη, ποιός χαίρεται για εκείνες τις ψυχές που τις ξέβρασε η θάλασσα; 

Για αυτά και για τόσα άλλα λοιπόν, πιστεύω πως είμαστε Αντιφασίστες. Ναι, για αυτές -και όχι μόνο- τις μέρες θα φέρνουμε στο νου μας τον Παύλο, τον Μιχάλη, τον Αλέξη...
Θα φέρνουμε στο νου μας τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Αντώνη Καλογιάνννη οι οποίοι θα μας θυμίζουν πάντα πως μυρίζει ακόμη το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...

Δε ξέρω γιατί θέλησα να γράψω σήμερα για τον Παύλο, είναι που αυτές τις μέρες ο νους μου είναι στην Αμφιάλη και στα όσα συνέβησαν εκεί... Είναι που βρέθηκα και γω εκεί.. Είναι που...

Ξέρεις, οι μέρες και οι εποχές που διανύουμε είναι ανησυχητικά περίεργες, μια  κοινωνία ολάκερη σιωπά μέρα με την μέρα, χρόνο με το χρόνο...
 
Όλα αυτά τα πρόσωπα όπως ο Παύλος, ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Κουμής και άλλοι τόσοι που δεν είναι πια κοντά μας θα μας θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει Κεμάλ...

Θα μας θυμίζουν πάντα πως θα γλιτώσει το παιδί και πως θα υπάρξει ξανά η ελπίδα...

Θα μας θυμίζουν πως, για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή...

Όσο για το Παύλο, ξέρω ότι στην Αμφιάλη, 17 του Σεπτέμβρη σκοτώσαν οι εχθροί μας, το γελαστό παιδί...

















Καλή συνέχεια!








για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων πρέπει να συνεχίσουμε και να μη λυγίσουμε ούτε στιγμή".

Που πάει να πει: αυτή η γενιά θα φέρει την Αριστερά στην κυβέρνηση βάζοντας τη δική της σφραγίδα, αλλά και το δικό της αστεράκι... ότι θα είναι φορέας και της κοινωνικής αλλαγής.
 


Το γελαστό παιδί

Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου
 κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη
Βλέπω μια κόρη κλαίει
σπαραχτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου εχάθη
το γελαστό παιδί
Είχεν αντρειά και θάρρος
κι αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα
το γέλιο το γλυκό
Ανάθεμα την ώρα
κατάρα τη στιγμή
σκοτώσαν οι δικοί
μας το γελαστό παιδί
Μον’ να ‘ταν σκοτωμένο
στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι
Εγγλέζου να ‘χε πάει
Κι απ’ απεργία πείνας
μέσα στη φυλακή
θα ‘ταν τιμή μου που ‘χασα
το γελαστό παιδί
Βασιλικιά μου αγάπη
μ’ αγάπη θα σ’ το λέω
για το ό,τι έκανες
αιώνια θα σε κλαίω
Γιατί όλους τους εχθρούς μας
θα ξέκανες εσύ
δόξα τιμή στ’ αξέχαστο γελαστό παιδί

Οι στίχοι είναι του Ιρλανδού ποιητή Brendan Behan (1923-1964) και μεταφράστηκε από το Βασίλη Ρώτα. Μελοποιήθηκε στο Παρίσι από το Μίκη Θεοδωράκη, τον Οκτώβρη του 1961.

Το 1962 ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά με την ερμηνεία της Ντόρας Γιαννακοπούλου και το Δημήτρη Φάμπα στην κιθάρα. Έγινε παγκοσμίως γνωστό με την ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη στο δίσκο “Ενας Ομηρος’’ που κυκλοφόρησε 10 χρόνια αργότερα.

Ιστορική αναφορά 
Το τραγούδι δεν αναφέρεται μόνο στη Βρετανική κατοχή των Ιρλανδών αλλά, κυρίως, στην εμφύλια διαμάχη που ακολούθησε μετά την αυτονομία της Ιρλανδίας. Γι’ αυτό και ο αρχικός στίχος ήταν “σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί”, αφού το “γελαστό παιδί” σκοτώθηκε από σφαίρα συμπατριώτη του Ιρλανδού και όχι από “βόλι Εγγλέζου”.

Το τραγούδι, δηλαδή, είναι ένας θρήνος των συμπολεμιστών του, γιατί το γελαστό παιδί δεν πέθανε τιμημένα στη φυλακή από απεργία πείνας ή από βόλι των Εγγλέζων, αλλά από το “άτιμο βόλι” των ομοεθνών του Ιρλανδών (εμφύλιος πόλεμος).

Αυτό που είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο σε τούτο το τραγούδι είναι ο επαναστατικός ρυθμός και η έντονη μουσική σύνθεση του Μίκη Θεοδωράκη. Γραμμένο στην καλύτερη και δημιουργικότερη εποχή του μεγάλου Έλληνα συνθέτη θα αποτελέσει τον ύμνο των επαναστατών σε όλο τον πλανήτη μέχρι και σήμερα.






Το μεσημέρι χτυπάνει στο γραφείο,
μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ.
Είμαι θρεφτάρι,
μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο,
σήμερα εσύ, αύριο εγώ.
Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα,
μετρώ τους χτύπους, τον πόνο μετρώ.
Πίσω απ' τον τοίχο πάλι θα 'μαστε παρέα
Τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ, που πάει να πει
σ'αυτή τη γλώσσα τη βουβή,
βαστάω γερά κρατάω καλά.
Μεσ' τις καρδιές μας αρχινά το πανηγύρι
Τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ, τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ
τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ, τακ-τακ εσύ, τακ-τακ εγώ
Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι
και το κελί μας κόκκινο ουρανό

Γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η αντιστασιακή δράση του Ανδρέα Λεντάκη εξαιτίας της έντονης και θαρραλέας πολιτικής δραστηριότητας που αναπτύσσει απ’ την πρώτη στιγμή ενάντια στη Χούντα  των συνταγματαρχών και που του στοιχίζει  τέσσερα χρόνια φυλακής και εξορίας. Για τα βασανιστήρια που υπέστη στην Ασφάλεια και το αταλάντευτο δημοκρατικό του φρόνημα, ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε τα «τραγούδια του Ανδρέα».

Στην εκδηλώση που ήταν αφιερωμένη στον Ανδρέα Λεντάκη  την  Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010 στις Μενετές Καρπάθου, διαβάστηκε η ακόλουθη επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη:


"Γνώρισα τον Ανδρέα Λεντάκη στα 1963, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, όταν η ΕΔΑ τον πρότεινε για τη θέση του μέλους της πενταμελούς ηγετικής ομάδας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Από τότε και έως το 1967 ήμασταν αχώριστοι και μπορώ να πω ότι με κανέναν άλλον δεν ταίριαζαν τόσο πολύ οι ιδέες μας, τόσο για την τρέχουσα πολιτική όσο και για το όραμα της μελλοντικής Ελλάδας.


Μετά, στη Χούντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Πατριωτικού Αντιστασιακού Μετώπου, με αποτέλεσμα να βρεθούμε σε γειτονικά κελλιά στο τέταρτο πάτωμα της Γενικής Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας κάτω από την φοβερή ταράτσα, όπου τον βασάνισαν. Από κείνη την περίοδο προέκυψε και το τακ-τακ  του τραγουδιού «Το σφαγείο», που μαζί με άλλα τρία δημιούργησαν τον κύκλο τραγουδιών «Τα τραγούδια του Ανδρέα», ένα ελάχιστο δείγμα της αγάπης και του θαυμασμού μου στο πρόσωπό του. Μετά από λίγο καιρό, τα 1969-70 βρεθήκαμε δεσμώτες στο στρατόπεδο Ωρωπού.


Στην Μεταπολίτευση, στα 1976, ιδρύσαμε μαζί το Κίνημα Πολιτισμού και Ειρήνης και αργότερα συμμετείχαμε στην ίδρυση της Νέας ΕΔΑ μαζί με τον Ηλία Ηλιού και τον Μανώλη Γλέζο. Μετά και μέσα στην δίνη των γεγονότων οι δρόμοι μας χώρισαν, πράγμα που το θεωρούσα και το θεωρώ ως ένα από τα πιο βαρειά πλήγματα στη ζωή μου. Η βασική Ιδέα που μας ένωνε ήταν οι απόψεις μας για τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τον ρόλο του Μαζικού Κινήματος, που το θεωρούσαμε ως τον μοναδικό μοχλό στα χέρια του Λαού για να κατορθώσει να διαφεντεύει τη Μοίρα του και να γράψει Ιστορία. Ομολογώ ότι έναν τέτοιο σύντροφο με τέτοιες ταυτόσημες ιδέες δεν ξαναβρήκα ως τώρα και καταριέμαι την ώρα και τη στιγμή που διάλεξε ο Χάρος να μας τον πάρει στον ανθό της ηλικίας του…


Ειδικά σήμερα η έλλειψή του για μένα είναι δραματική. Γιατί ομολογώ ότι μαζί θα ήμασταν σε θέση να προτείνουμε ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για την έξοδό μας από την κρίση. Κάποτε, στα 1969, και όταν η νεολαία της ΕΔΑ είχε δεν είχε 2.000 μέλη, εμείς οι δυο βασικά (και στη συνέχεια μαζί με άλλους 5-6 συντρόφους) επεξεργαστήκαμε και θέσαμε σε εφαρμογή μια σειρά πολιτικές πρωτοβουλίες, που μέσα σε έξι μήνες ανέβασαν τη δύναμή μας σε 70.000 τακτικά μέλη και την επιρροή μας σε 300.000 νέους και νέες, όπως εξ άλλου το επιβεβαίωσαν και οι δύο γιγαντιαίες Μαραθώνιες πορείες στα 1964 και 1965 με ραχοκοκκαλιά τους Λαμπράκηδες.


Τελειώνοντας θα παραθέσω τους στίχους από τα δυο όχι τόσο γνωστά τραγούδια του κύκλου «Τα τραγούδια του Ανδρέα», που εκφράζουν πιστά την κοινή μας διαχρονική και προφητική θα ΄λεγα σκέψη. Αποτελούν και τα δυο πολιτικές πλατφόρμες, που αν τυχόν γίνονταν πράξεις, όχι μόνο δεν θα φτάναμε στο σημερινό κατάντημα που είναι το τέρμα μιας συνεχούς κατηφορικής πορείας αλλά αντίθετα η ζωή μας θα «τραβούσε την ανηφόρα», που θα μας έφτανε σε μιαν άλλη Ελλάδα αντάξια των παραδόσεων, των ονείρων και των αγώνων του μάρτυρα Λαού μας.

Σου είπαν ψέματα πολλά
ψέματα σήμερα σου λένε ξανά
ψέματα σου λένε οι εχθροί σου
μα κι οι φίλοι σου σού κρύβουν την αλήθεια.
Ψεύτικη δόξα σου τάζουν οι ψεύτες
μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν.
Πού πας με ψεύτικα όνειρα;
Καιρός να σταματήσεις
καιρός να τραγουδήσεις
καιρός κλάψεις και να πονέσεις
καιρός να δεις.

Αυτό που ήσουν κάποτε, θα γίνεις ξανά
πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών.
Είσαι Έλληνας! Είσαι Έλληνας!
Πίνεις την προδοσία με το γάλα
πίνεις την προδοσία με το κρασί.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος.
Πρέπει να γίνεις, πρέπει να γίνεις!
Αυτό που ήσουν κάποτε, θα γίνεις ξανά!"







Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πως σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)